свој (прид.) - историја (имн.)

Или, не дај Боже, ако би си се откажале од својата историја,би си признаеле дека сме во дрво без корен, ако би си рекле самите на себе: Од денес јас почнувам нов живот, не ми е важно минатото!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Анет Гијомин, читателка, професор по историја Испишувајќи ја со фабулата на Времето на козите својата историја на балканските народи Луан Старова со сеќавањата од детството во Македонија ни испраќа топла порака за меѓусебно разбирање и толеранција која наликува на приказните од Илјада и една ноќ, а сепак шири несносна реа со натопената балканска почва.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој го доживува како свое духовно единство на оваа пресвртница на својата историја, дури и на своето постоење, тоа дека негова судбина е да се бори за светогледните дела и сознанија.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Затоа „Келнише васер“ е знаменитост не само по специфичната миризма, која денес не може никој да ја произведе, туку и по бројката „4771“, која има своја историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Монмартр“ има своја историја. Овде е сѐ конзервирано, онака како што било пред десетици и десетици години, па и со векови, тука се тесните улици и сокаци, лампионите, малите плоштади.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Инаку, кога сме кај кејовите, да споменеме дека мостовите со нив прават чудесна целина, а секој од нив има своја историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пловдив во својата историја доживувал многу бурни времиња, чувајќи ги спомените на многу настани.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа има своја историја - крвава и бесконечно сурова.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Откривајќи ги битолските сиџили, тие сто илјади документи, секој со своја душа, со своја историја, претпоставуваше дека лесно ќе ги поврзе со други, со трети души, со други истории.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Прв пат Татко да ми зборува за својата Историја на Балканот низ падовите на империите. Не ја заврши.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Човекот прв пат во својата историја доаѓа до личен впечаток дека душевното доживување може да се предизвикува по желба, а дека дрогата е најлесен начин да се дофати друга реалност, било како засолниште било како инспирација за уметничко творење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето ова и уште многу нешто кое до нас, за жал, допира пооредно или никако не допира, било или можело да биде запишано во тефтерот на господарите на Потковицата, Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ридот има своја историја исто како човекот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Интерактивниот видеогаме, на пример, на посетителот му го доверува управувањето со црнечката побуна во Лос Ангелес во 1992 година и му овозможува неговиот избор да го споредува со вистинскиот тек на тогашните случувања и со мислењата на другите посетители. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 113 Јадрото на изложбениот проект е Куќата на холокаустот, што се протега во повеќе сали и со степенувањето на драматичната напнатост ги буди најлошите прогони со коишто се зафатило човештвото во својата историја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во музејот во Лос Ангелес не е употребен импозантниот документарен и меморијален пристап што го одликува Музејот на холокаустот во Вашингтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повеќе отколку да информира во склад со историските критериуми, неговата намера е психички да ги привлече посетителите и од гледањето да направи прилика за соочување и освестување, ако не на сопствениот расизам, тогаш скоро сигурно за рамнодушноста кон драмата на другиот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секој народен јазик си има своја историја и свои современи варијации или дијалекти, поддијалекти итн.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Своја историја и варијации си има и нашиот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите маалски девојки оделе по неа да ја испратат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа заватила да прикажува Злата својата историја, на секој збор велела: "Број ми се, бисере, број!# Кога чу царев син тие зборои од Злата, веднаш се уверил оти таа јет сончева сестра што ја изваде од позлаќеното јаболко и трчаница влегол кај неа, та ја прегрнал плачејќи тој и таа и си ја зел за рака, та си ја повел по себе за дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Часовникот, тежок и сребрено блескав, си имаше своја историја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе бидам слободен да ви ја кажам својата историја. Може?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како да сакаше да ги исплаче сите непролеани солзи за големите луѓе од својата историја.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Бучното диско, каде што веројатно се случила „неправда“ кон него, освен што потсетуваше дека секој викенд на луѓето во околните куќи им се убива сонот, во својата историја криеше и едно вистинско убиство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ѕидот најпосле имаше и своја историја, криеше нешто проклето од минатото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Всушност, неговата незавршена книга можеше да се смета и за еден вид дискретен и ненаметлив апел до идните генерации дека Балканот треба да почне да ја пишува својата историја низ бројните документи и сведоштва, наместо да чека да ја пишуваат новите победници! Новите јаничари...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во својата Историја го беше потцртал мислењето дека револуциите не се пресадуваат, а доколку тоа се стори е неизбежен незапирливиот процес на жртвувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат ме пречека во својата војничка униформа, крај палестинското знаме, со сите симболи на палестинската државичка која ја претставуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми зборуваше дека никогаш нема да ја заборават улогата на Тито, на Југославија, во поддршката на Палестина во најтешките моменти од својата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За секој клуч постои некаква брава, но секоја брава си има своја историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XX На бреговите на Охридското Езеро се наоѓаа вратите кои требаше да ги отварам во текот на мојот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Османците инаетот го оставиле во аманет за идните времиња, но со надеж дека инаетот ќе остане во самиот себе, без да се пренесува на другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој збор има своја историја, своја судбина...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да се изработи апсолутно успешен филигран, потребно е сребро илјада карати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој на свој начин ја раскажувал својата историја: свештеници, рапсоди, аеди, кралеви, пророци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој помисли на ќерпичот во својата Историја на Балканот низ падовите на империите да му посвети посебно место.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Низ овие две категории Татко не гледаше само приказ за вечната борба помеѓу доброто и злото, кое го обележува човековото постоење, туку гледаше вистинска ментална формула како најдобро да го протолкува во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, периодот на Османската Империја, која имаше, впрочем, извршено најсилно влијание врз менталниот склоп на Балканците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така Татко и во доцните фази од својот интелектуален живот размислуваше, посебно кога интензивно работеше врз својата Историја на Балканот низ падовите на империите и сега посебно на тоа се потсетуваше кога го слушаше Камилски како говори за јаничарството и језуитството, во линијата на интелектуалното јаничарство кое беше особено својствено за одделни претставници од народите на Царството, кои и самите беа означени по други обележја од јаничарството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Климент Камилски, кој на почетокот беше речиси дел од процесот за конечна пресмета со опасните турцизми, со текот на работата ја разбираше комплексноста на процесот, уверувајќи се, сепак, во тезата, која претходно ја оспоруваше дека Балканот бил вообличен и од византиско-османската ментална синтеза.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На балканските ветромети Татко се увери, по доживеаните балкански и светски војни и падот на Османската империја, епохата на комунизмот, дека најпосле Балканците треба да си ја пишуваат својата историја, како хронологија на настаните, личностите, епохите или како историја на обичните зборови кои живееле во хармонија, дури и во сојуз со различните јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа Камилски го претстави изборот на приоритетните турцизми според меѓусебниот договор, запирајќи на потеклото, на поранешната и сегашната присутност во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се сети дека Татко, кога дојде на планираното поглавје за јаничарството во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, не можејќи со години да го заврши овој дел, го напушти овој проект засекогаш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој филигран има својата историја, во секој филигран мајсторот внесува душа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко за својата Историја имаше цела јаничарска типологија, поаѓајќи од својот албански народ, па потоа кај другите балкански и европски народи со јаничарска судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Помисли, доколку ја објави еден ден својата Историја на Балканот низ падовите на империите, ќе се задржи на посебното во секоја јаничарска судбина кај својот народ и ќе ги спореди со судбините на другите балкански јаничари по перо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Еве, дури и ние мораме да учествуваме во американската авантура во Ирак, иако никогаш во својата историја не сме пратиле војник на туѓа територија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Секоја книга во Татковата библиотека имаше своја историја, но и своја судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Мајка прва се огласи: – Овие знамиња, мили, во мојот куфер, имаат своја историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Италијанецот земајќи од ребрата, му рече: - Само несреќните народи држат до својата историја...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко првин сакаше Игора Лозински да го запознае со својот животен проект, да ја пишува својата историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во неговите мисли беше јасно, барем во однос на континуитетот на власта, дека едниот тоталитаризам минува во друг, при што како константна ја насетуваше институцијата на јаничарството и јаничарите, која си имаше своја историја уште од античките времиња на Балканот, првин со македонската фаланга, па Римската Империја, со преторијанската гарда.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бидејќи цела младост ја учевме само вашата партизанштина, небаре целата историја почнуваше од вас, дури, ете, се создаде одбивност и кај најмладите за вашите заслуги, а и мене ми се чини дека и нам, на вашите деца, не ни дадовте да имаме своја историја и своја личност.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)