Никаква „уметничка“ литература, само чиста медицина, универзална панацеа, фетиш, на некој начин: ако имаш                   забоболка, ќе отидеш до својот забар и ќе го прашаш дали е дадаист.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Писателот,                   мислев, не смее да има ни Татковина, ни Вера, ни Народ, ни Народност,                   писателот не смее да служи на Институција и на Нација, ниту на Бога ниту                   на \аволот, писателот мора да има само еден идентитет - своите книги,                   мислев, само една татковина - Литературата (Каде ли сум го собрала тоа?)                              Исплашена од така моќниот аргумент како што е забарската                   дупчалка, му попуштив на својот забар и - ја напуштив земјата.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)