свој (прид.) - жртва (имн.)

Пред да ги изложат своите жртви на јавни судења, свесно настојуваа да им го уништат достоинствто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле јастребот го исправи својот лет и се упати кон брестовата шумичка на ридот, носејќи ја во канџите својата жртва.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Некој како да сакаше да ги скрие дури и остатоците од својата жртва.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Боб: Милостив си кон својата жртва.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Старецот бор сега лежеше мртов пред својата жртва - чекаше да биде запален . „Крвта е полеплива од смолата“ , им рече на смоларите Отец Симеон и не воздивна; не можеше да се насмее; устата му беше сува, од неа невратно испари вриењето на смеата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Позволете им зашто Секој е крст на својата жртва а клинците го прободуваат и крстот.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Тие не ја дебнеле својата жртва за да ја нападнат, не влегувале од едната врата на вагонот за да ја остават негде пеколната машина и од другата врата да исчезнат без трага.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да ги зачува своите жртви од изливот на фанатизмот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Заседата на ноќта го улови неочекуваното, го стисна в стапица, изгубен и недооформен за судрување го покри со влага, сам пред смрт, без сведоци, во таа ноќ кога сите оџаци кобно згрчени над него како зли богови, како птици што ја чекаат својата жртва.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таквите кои бесцелно и несигурно талкаат и ги бараат своите жртви.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едниот сакал да го надживее противникот, другиот исто така мислел дека ќе се исправи над својата жртва и ќе појде на некој поток да си ја лекува раната со сончеви зраци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот можел да му биде одраз на другиот, два глечера од кои, по топењето, земјата меѓу нив се закитува со рубинени боболки, капки на бол и мачење достојни и за најкрвава царска круна од времето на Римјаните и подоцна на Словените до последниот султан во чие царство луѓето биле бесени на железни куки или гаснеле забуцувани на кол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Елеазар има 79 години, и фала му на Господа, сѐ уште крепко здравје, па сепак ова патување, сходно на темата за која веќе неколку дена размислува, преземено на негова возраст, го смета за една од своите жртви кон Севишниот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Кој? - праша Пандо. - Соколот... Го гледаш? Секој ден кружи над Прењес. Дали тука ја бара својата жртва?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми раскажа дури и приказна за некој познат злосторник кој во момент на просветление се случувало да ги помилува сите свои жртви.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Покажаното насилство ќе биде плод на немоќта на тиранинот кој ќе бара во својот наум соучесници меѓу слабите од секаков вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таков беше и капетанот на туноловците Монги, кој своите луѓе ги учеше на матанѕирање на своите жртви...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шоферот на мерцедосот преплашено гледаше во долгите нозе на својата жртва; под неонската светлост на соседните згради, неговото лице беше посиво и пожолто од лицата што сме свикнале да ги гледаме кога се сведоци на една смрт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој, кој беше пред сите во херојската татковинска задача на протерување на српските дојденци, натрапници, тие опинчари и „шиљоглавци“, тој кој најдлабоко засекуваше кога од здравото, европско, католичко, илјадагодишно хрватство требаше да се отстрани туѓото тело на балканскиот примитивизам олицетворено во српското малцинство, се најде во улогата на својата жртва.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Фалејќи се пред другите, ги озборуваат своите жртви кои се претставени како губитници.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се хранат со зависта, задевајќи ги со навреди, се хранат со навредите, што ќе ги изнудат или добијат од устата на својата жртва, за возврат!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ништо не потсетуваше на смртта што негде горе на третиот кат ѝ се прикрадуваше на својата жртва.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)