Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа излезе од таму без дијагноза, формално здрава, но до крајот на својот живот постојано беше насмевната.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Наташа со автомобил кој случајно намина ја однесоа во болница, а потоа за неколку дена ја префрлија во големиот град во психијатриска клиника.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По се судејќи таа тежнееше кон тоа да си го исполни денот со работа, исполнуваќи си го така својот живот со работа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше позагрижен можеби од сите, со најодговорна свест, не можеше да му помогне на пријателот на својот живот кога вистински му беше најтешко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега нивните разговори не се однесуваа само на козите. Татко му го откриваше на Чанга својот живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И еве, Луан Старова, македонски државјанин од албанско потекло, е вистинскиот претставник на балканскиот соживот и на балканската отвореност, човекот кој во текот на целиот свој живот го инкарнира балканското братство без каква и да е етничка затвореност, спротивставувајќи им се на ексцесите на идеолошката апстракција, подеднакво спротивставен на изнасиленото етничко и религиозното однесување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со тие зборови, кога ќе ѝ изнаречам, ќе ја сосипам, ќе ја уништам, ќе ја ставам на шини по нив да се движи до крајот на својот живот,додека е во брак со мене и нокогаш повеќе да не може ни да помисли да ме изнервира, а камо ли да ѝ успее...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Овој висок, секогаш елегантно облечен господин, одважен во многу моменти од својот живот, во трговијата што ја врши и во управувањето со имотот, како и во заштитата од неволјите на своите сонародници, има зад себе спомогнато изградба на црква и купување камбана, отворање на народно училиште, помош на читалиштата што почнаа поначесто да се отвораат во нашите поголеми и помали градови, градење и поправање на сето она што било потребно во неговото родно Маказар и друго.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А сега, ете ги на дело, толку убаво искажани, неговите идеи... Реб Апфелблум топло го погледна својот поранешен ученик. „Биди внимателен, намерата ти е возвишена, нема Јехудим на светот што со неа нема да се согласи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Целиот свој живот реб Апфелблум го посвети на обликувањето такви возвишени идеи меѓу млади луѓе од ашкенаската дијаспора.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ова мислење од коешто чудно се плашам е мислење на некој бог, навистина се чувствувам така што некако сета би можела да му се предадам, и понатаму да не останував жена, би можела да го средам својот живот за секаде да пронајдам ред и мир; а јас лежам крај својот маж, му ја допирам раката и размислувам за тоа искушение.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Како грдото пајче, отфрлено од својата мајка, на десетата година од својот живот ќе дознаеш дека детството не ти било безгрижно.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Мотивот на Крлежа за заминување, доведен до поим, упатува на перманентната дислоцираност на модерниот човек, дислоцираност од егзистенцијален тип, но и во смисла на неговиот идентитет, значи, дислоцираност внатре во симболичкиот универзум во кој го сместува својот живот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Под споменикот, на една мермерна плоча, беа втиснати овие зборови: „Овој „бернардинец“ спаси 40 човечки животи, а во одбрана на овие животи го даде својот живот“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Делчевците, и без да ги прашам, разврзаа за својот живот. Прикажуваа долго и широко.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Како да е вторпат Соколе во својот живот младоженец.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој како да сакаше да ги поврзе оние искинати нишки од своето сеќавање со тоа што станувало попосле и да ја продолжи мислено линијата на својот живот сѐ до денеска баш таму, на тоа место, каде што никнал, па го ископачиле и го пренесле овде, и сега не може веќе ни да се врати, макар за едно видување: нема како и нема зошто, нема таму ни куќиште ни својштина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се прости веќе од сништата на младоста, но не може уште да се помири со едно: дека го градел својот живот на погрешна основа и дека она, во кое ја подозирал својата исклучива талентираност, се исцрпило со најпросечен домет што дури и не се повторува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во средината на својот живот Петре заживеа, како со својата сушност, со една бела недостижна лика.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој користеше цела палета на сочувани формални маниризми (диафора - комбинација на различни 24 Margina #22 [1995] | okno.mk значења во употребата на еден ист збор; амфиболија - двојна смисла; параномазија - спротивставени истозвучни или слични зборови), но измислуваше и некои сопствени "маниристички" постапки, со што, на крајот на својот живот, успеа да создаде сопствен уметнички јазик.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: Тој дојде во студиото на Фокс и погледна во Барт Симпсон скиролот обесен на ѕид, во Барт Симпсон освежувачот на воздух кој висеше од мојата ламба и рече, „Боби, што правиш со својот живот?“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пресекот на телевизиските производи се движи од извонредно реалистички, што снимателите ги создаваат целиот свој живот, до наједноставните наменско изрежирани забавни емисии, што се проткаени со вештачка искреност и карикирана стварност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: Ја држеше главата спуштена и немилосрдно црташе нешто во својот тефтер.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Време е, само, да се прашам зошто на својот живот му подарив само нешто свое - а на смртта сѐ...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Дури пролетта и беше помила со својот живот на природата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А знаеш убаво дека агите не го мирисаат Московот, та и на тоа не ќе кандисаат — му одговори Шаќир, малку заинтересуван за својот живот, бидејќи и да се предаде тој има да биде погубен.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ене ги двоножните кртици, што ја ријат земјата по цената на своите животи; излегоа од своите дупки и се назагнаа на долчето да се расонат што побргу, и да влезат да ѝ ја буричкаат утробата на земјата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле, таа си беше со него непрече на ни од кого, си живееше како со свој маж и се насладуваше од својот живот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе го отепал Аќифа во одбрана на својот живот и затоа беше ослободен од секаква осуда и пуштен на слобода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јован почна да вика: — Кајмакам, ефевди!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Персеј остатокот од својот живот го поминал во заточеништво на островот Елба. Умрел меѓу 163 и 161 г.пне.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Климент последните години од својот живот ги поминал во Охрид каде што и умира во 916 година, а пред него во 910 починал и Наум.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Таму тие ги опишаа слоевите на доживување на луѓето кои се соочуваат со крајниот настан во својот живот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Така на некој начин секогаш го живеев својот живот така како што сакав.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ќе се поврткаше низ градот, проверувајќи ги скудните права на остатокот од својот живот, па ќе се вратеше дома утешен што утрешните грижи не му се поголеми од денешните.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Бидејќи освен да водат љубов, сакаа и да: го водат својот живот заедно, своите деца низ животот, себе да си оставаат слободен простор...

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Шестата категорија припаѓа на учениците и јадната студентарија кои трошејќи 20 години од својот живот образувајќи се и финасирајќи го лешинарското општество на крај завршуваат како нус производ или поточно речено суровина за извоз во другите држави.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа е најбројната категорија во земјава која спие до 12 и чекајќи да им падне работа од Господа го чекаат своето подобро утре без ништо да променат во својот живот, а потајно надевајќи се дека курајберите и ебиветерите некогаш ќе се смилуваат и ќе им го променат нивното статус кво.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

О, да, инаку би го минал својот живот.  Дали било кога имавте некакви узори?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Работеше до последниот момент на својот живот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа се приклучи во редот, внимателно сослуша што лицето пред неа му кажа на службеникот, ги повтори истите зборови и потоа патуваше било каде.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во блиска иднина луѓето нема да страдаат од шизофренија; ќе бидат шизофрени (ако и тогаш) кога ќе имаат желба за тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По извесно време почна да ѝ снемува пари и таа реши да застане во првиот следен град, да најде работа и така да го проживее остатокот од својот живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Животот се менува. Еден од начините на кој се обидувам да го променам својот живот е да се ослободам од своите желби за да не бидам глув и слеп кон светот околу себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така на крајот отиде до шалтерот за продажба на билети и го праша службеникот, „Кога би оделе каде би оделе?“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Би пиел и алкохол, но направив грешка и отидов на лекар кој го забранува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никогаш не сум познавал писател кој еден период од својот живот не бил страстен читател.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Подоцна почнал да пишува и минијатури и новелети, а последните години од својот живот им ги посветил речиси исклучително на драмите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А каде не е досадно и каде не е пусто? Треба човек сам да умее да си ги најде радостите на својот живот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неговите раскази преведувани се на: српскохрватски, словенечки, бугарски, руски, украински, англиски, полски, албански, турски и на други јазици.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како да не го раскажувал по стопати својот живот: од сиромашното детство, преку затворот до партизанските години.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас имам свој живот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

ГОРДА и ГРДАН - современа пасторала - Го сонив својот живот. Ви го кажувам сега тој сон.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас ништо не можам да одречам од својот живот, од сите мои судења и одбрани, во разни времиња и со различна власт.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но, кога тој, во уште подраматично време од својот живот, во Цариград, не ја прифати партијата на Ататурк која му нудеше брилијантна судиска кариера и висока позиција во новата власт, а не го прифати ни благословот на ниедна партија во родната земја кога, во времето на фашизмот, не ја прифати и понудата да ѝ се приклучи на Татковинската партија, по цена на губење на родното огниште и одење во траен егзил, не гледаше ниту сега посилна причина, во името на судиската кариера што му се нудеше, да стане член на Комунистичката партија! По никаква цена!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Синот продолжи: - Професорот, којшто денес темелно го прегледа Татко, ми рече дека тој, до крајот на својот живот, ќе биде со инсулински третман.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ги направи, со голема мака, неколкуте чекори до својата работна маса, до таа никогаш ненапуштена тврдина на својот живот, од каде, додека имаше моќ, му ги испраќаше своите пораки на светот борејќи се соармии на души од своите сиџили, трагајќи по последните неоткриени зборови на својата Историја на Балканот низ падовите на империите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но, набргу, се откажав од намерата, убеден дека секој, како што си има свој живот, си создава и свој распоред на книгите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко ја беше свртел последната страница од својот живот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кутриот Татко, со оваа перодршка, како со копје, и со последната капка мастило, како со последните капки на крвташто течеше низ неговите дамари, токму со оваа перодршка што ја држеше цврсто, како со патерица на своите тешко контролирани и задржувани мисли, на листот бела хартија, го задржуваше простум своето тело, својот дух, својот живот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Како никогаш порано, Татко му се довери на својот пријател, со пораки од дотогашниот свој живот, а и многу повеќе од тоа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тоа јасно ѝ кажуваше дека Татко, конечно, ја напушта најголемата илузија на својот живот - да ги следиме јагулите, на нивниот пат кон Америка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ми стана јасно дека сакаше да ми го раскажува својот живот, од почетокот до крајот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во својот живот, Татко постојано го задржуваше благиот израз на лицето со кој можеше да разоружа секаков натрапнички и однапред пресметан потег.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко можеше да смета на неговото пријателство во критичните години на својот живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Што ли не стори угледниот ориенталист Мечевски, Татко да остане со сиџилите до крајот на својот живот, до последните извлечени тајни.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Неговите најдалечни, сигурни знаења допираа до некој си дедо Велко, кој бил колибар, но и ајдутин, па на ајдутски начин и го завршил својот живот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш, секако и опасноста од волците ќе помине, па Кротка ќе може да го живее својот живот според законите на нејзиниот род, според законите на природата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Планината и целиот крај отсекогаш биле мирни од таа страна, па момчето не се плашеше за својот живот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Англиската поетеса Елизабет Барет Браунинг, уште како дете била тешко повредена во една несреќа, па во текот на целиот свој живот земала лауданум за да ги олесни неподносливите болки.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

За овој период на својот живот, тој подоцна ќе рече: „Во годините на школувањето, секој си го бара својот стил, јас, пред сѐ, го барав мајсторството“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Очигледно дека камената секира, лакот или стрелата, човековите први орудија, биле неефикасни во оваа нерамноправна борба, и човекот, за да го обезбеди својот духовен мир, бил присилен во доменот на фантазијата да побара некој алтернативен свет, праведен и незагрозувачки, кој постои како антитеза на овој во којшто поминуваме поголем дел од својот живот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Пред неколку месеци, на забарската столица, за прв пат ми падна на ум дека целиот свој живот правев сѐ за да го сочувам правото на својата единствена привилегија.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Својственост на судирот Над мене се yвездите Можност за одбирање Под мене бездната Посегање по својата мисла јас сум негде на средината Излез од лавиринтот повеќе кон темнината Бегање од сивиот ден Уживање во длабочините Над мене е небото Посегање по својата суета Под мене е земјата Излез од лавиринтот Јас сум негде на средината Чувство на безнадежност повеќе кон темнината желба за неограниченост Над мене е сонот Посегање по својот живот под мене реалноста излез од лавиринтот. јас сум негде на средината повеќе кон темнината Бегство Разбудете ме!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оној што сиот свој живот го помина на брегов во потрага по златната рипка.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Некогаш таму навраќале видни кнезови за да се соочат со последната игра на својот живот што самите ја нарекле руски рулет.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Поправо таа се чувствуваше но за постарите и поискусните, што имаа дочекано во својот живот повеќе зими.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Та тој никогаш во својот живот не легнал на толку убаво легло!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Никогаш во својот живот врабецот Џивџик не се чувствузал толку убаво.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Освен повременото запејување на Мицета, брезничани ништо друго во своите животи како да не очекуваа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се воодушевуваше и својот живот го доосмислуваше со тие препрочитувања со чијашто помош откриваше нови, дотогаш незабележани, пополнувачки длабински значења и пораки.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Покрај куќарката, на горната страна, имаше едно фурниште колку половина од куќарката, со покривот пропаднат внатре, целото обраснато во скреби во коишто живееше најдолгиот и најдебел смок што воопшто некој брезничанец во својот живот го имаше видено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Овдека, во Лазарополска црква, во која Ѓурчин бил насликан како јава на коњ, се чувала Ѓурчиновата сабја (лекувала од уплав, им ги олеснувала тешкотиите на родилките и тешкотиите при умирањето на оние кои грешеле во животот) и книгата, во ракопис, што сам тој, Ѓурчин, ја напишал за себе и за својот живот, а во која ги споменувал и нив, жителите на Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Овдека, во горниве одаи, а во склад со своето сфаќање на спахиското достоинство, агите, одлачени од семејствата со тесни, речиси вертикални дрвени скали, во мир и тишина го благуваа својот живот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Попусто и поочајувачки, кога човек подлабоко ќе се замисли за својот живот и за животот на своите блиски, дури и од она Од земја си и пак во земја ќе се вратиш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во самата борба Ѓурчин бил тешко ранет, од последиците на раната подоцна се парализирал и таков останал до крајот на својот живот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се разбира, ако не ги сметаме овдека Турците кои на чифлизите си живееја свој живот и господареа со рајата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никогаш, никогаш во својот живот не натрапал, на некого или на некои, за кои му се стори ако не со машка снага тоа со духовна можат сѐ и секого да го здробат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но дали најден во виорот на егзилот откако ја минавме границата – која беше мојата татковина, сега вратен во родната земја, дали јас бев повикан да плаќам некаков долг по цена на силни страдања, дури и по цена на својот живот?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Го замислував Татко како често чекори замислен, на просторот помеѓу црквата Света Софија и Сината џамија, небаре пред донесување судбоносно решение за својот живот и иднината на семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И во својот незавршен ракопис на својот живот за Историјата на Балканот низ падовите на империите, причините за трагизмот на својот народ не престануваше да ги бара во хроничната и ендемична изолација во текот на вековите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Аполинер два пати му беше гостин на Коница во Лондон, кога овој ќе биде во потрага по невозвратената љубов на својот живот Англичанката Ани Плејден на која ѝ ги посвети познатите „Песни на несреќно љубениот”, познати меѓу најубавите во модерната европска поезија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Последните мозочни удари му ја смалија моќта на говорот, а имаше уште толку многу да ни каже, да ни ги открие и најскриваните тајни од својот живот во егзил, особено од цариградското време, кое за нас остана мистерија!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Како ретко кој друг во историјата, Фаик Коница со својот живот и творештво ја изразуваше судбината на Албанците распнати помеѓу Западот и Истокот, минатото и иднината, родната земја и егзилот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но сепак конкретната причина за тој најнеобичен и највозбудлив потфат да го напушти животот покрај реката и да се упати кон Сина Скала била средбата со непознатиот туѓинец, војникот на бел коњ, кој всушност ја повел по патот што водел кон планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ако се погледне наназад, и внимателно ако го наслушнуваме нејзиниот глас низ тоа минато, ќе надвладее впечатокот дека сиот свој живот таа го има поминато трудејќи се да и се доближи на оваа скапоценост, небото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И како ќе бидат сфатени тие мои објаснувања од оние љубопитници, кои по правило малку им веруваат на туѓите зборови, а уште помалку можат да ја почувствуваат болката што ги измачува непознатите туѓинци кои којзнае од кои причини го сместиле својот живот толку далеку од нивните улици и прозорци а притоа и толку високо?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Разочараноста од ваквите случувања и најблиските пријатели ги престорува туѓинци, и тие понатаму, низ сиот свој живот се однесуваат како непознати па дури и како непријатели!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И прелетите на дивите гуски морав самиот да си ги замислувам бидејќи тие, и кога ја прелетувале планината, избирале подолни патишта, веројатно над пониските падини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А во сиот свој живот дотогаш немав видено бара со трски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А зар не е вистина тоа, јас и мајка ми за луѓето од градот зарем не бевме туѓинци?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А Таша, (од сите наши разговори го понесував тој впечаток), Таша го почитуваше Ѓурчин и понатаму! Веројатно со причина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вчера тој живееше во мир со самиот себе, го контролираше својот живот; неговиот свет беше цврсто закотвен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По тој повод Христов изјавил дека во својот живот тој само два пати доживеал врвно духовно и морално задоволство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Наместо тоа, наративната метафора вели дека индивидуите ги живеат своите животи преку приказни - приказните го обликуваат нивниот живот, тие имаат реални, не имагинарни, ефекти - и на тој начин му даваат структура на животот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

(5) Сепак идеите внесени во основата на ова дело - предизвик и непослушност кон конвенциите - се особено евидентни во “Големото стакло” и делата поврзани со него, како и, во различна мерка, скоро во сите други дела што авторот ги направил во преостанатите години од својот живот. 106 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ја замолив Еми да ги вреднува овие анти-аноректички состојби: Дали таа ги смета за попривлечни и пожелни правци на развој во нејзиниот живот, или пак за тривијални и непривлечни?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таму таа ќе стане важна фигура во промоцијата на Модерната уметност, помагајќи при организацијата на Првото Биенале, 1951, во Сао Паоло.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Иако овие дела веројатно биле наменети за затворен круг соодветни приматели, Дишан бил доволно интелигентен да знае дека еден ден тие ќе се изменат, но не додека не ги изгубат сите можни консеквенци врз животите на оние на кои им се наменети - како во случајот со вализе- то на Марија Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еми не се двоумеше да изјави дека сака да воведе промени во својот живот, па заедно ги разгледавме достапните докази за тоа дека е во состојба тоа да стори: настаните кои укажуваа на отпор кон “управувањето со себе”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дознав дека постепено ѝ се всадувало чувство дека постојано е вреднувана од другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во тераписката ситуација, овие роднини значително учествуваа во прифаќањето и во вреднувањето на преферираните тврдења на Еми за нејзиниот живот и на способноста на Еми да го одвои својот живот од anorexia nervosa.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Одговарајќи на ова, Еми ги оцени овие правци на развој како најпосакувани во својот живот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако претпоставиме дека постои идентичност помеѓу структурата на текстот и структурата на нарациите или приказните коишто индивидуите ги живеат, и ако прифатиме дека е во наш интерес да ги градиме нашите животи преку нарации, тогаш би можеле да ги разгледаме деталите за тоа како индивидуите ги живеат своите животи преку нивото на акција и нивото на свесност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Поголемиот дел од преостанатите години на својот живот таа ќе го мине пишувајќи написи и книги за своите патувања низ светот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Или можеби повеќе ја привлекува идејата да им се спротивстави, и идејата да го преземе животот во свои раце?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Оваа перспектива не би требало да се меша со онаа која вели дека нарациите функционирааат како одраз на животот, или како негово огледало.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На прашањето кое е негово најзначајно дело Дишан одговорил: “До овој момент, јас би рекол, „Три стандардни запирања“ (1913).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Покрај тоа, таа била принудена да го обвие својот живот со вел на таинственост, и да се изолира од останатите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На пример, врз база на цртежите кои исто така беа вклучени на изложбата во Палацо Граси и насловени како “Etant Donnes: Maria, la chute d’ eau et le gaz d’�clairage”; земајќи ги предвид: “Марија, падот на водата и гасот за осветлување”(1947), заклучуваме дека Марија Мартинс можеме да ја сметаме за инспирација за споменатото табло на кое Дишан работел во тајност последните дваесет години од својот живот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога почувствува дека има успех со нив, таа премина на подиректната социјална мрежа, којашто ги вклучуваше нејзините роднини, кои почна да ги поканува за време на терапијата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 41

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Живеат, братче, птиците со свој живот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А вистина, птиците имаат свој живот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Рече дека народната уметност денес треба да биде „планина на народниот дух, папок на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот свој живот.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Толку темелно сте си ја замислиле идеалната врска, заедно со чудесната вечер во која ќе се најдете со љубовта на својот живот од другиот крај на некоја преполна соба, на некој преполн бар или на некоја страница на интернет, што, всушност, не сте во состојба да ја прифатите стварноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Види како боите се прелеваат на сонцето, се мешаат во една чудесна боја – со восклик скокаше Еразмо и ја покажуваше раката кон старецот, бидејќи за сиот свој живот ова го немаше забележано.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Треба да гледаш со својот живот, со животот мајка ти што ти го дала.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Почувствува дека е внесен во запознавањето на својот живот до таа мера што не можеше да го препознае својот сопствен идентитет.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Мамејќи со својата лукавост други луѓе, коишто се наклонети кон злото, целиот свој живот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Копнеејќи по парите, тој не го живееше својот живот. Тој само живуркаше под сенката на материјалноста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако не трчаат заедно со сите, тие им се потребаната публика на оние кои вистински живеат: или ги опслужуваат, или ги фалат, озборуваат, се занимаваат со туѓи животи наместо да го чувствуваат својот живот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Треба да ги урне сите свои лажни принципи за чие создавање загубил многу години од својот живот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Орце неколку пати му изјавил на Гарванов дека ако неговите луѓе (извршните органи на ЦК што ги викале “терористи“ - егзекутори) се обидат да убијат некого од гемиџиите во Солун или во Велес, лично тој ќе одговара со својот живот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Неколку месеци пред Солунските атентати Орце го осигурил својот живот во Осигурителното друштво “Њујорк“ на 10.000 франци.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дали Орце, кој и без тоа решил да го жртвува својот живот, го направил просто невозможното - се обидел да го спаси, и го спасил, семејството на директорот на Банката.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Меѓутоа, гемиџиите сакале да се “арчат“ за Македонија, значи требало да го дадат својот живот, и затоа решиле тоа да не биде без “противвредност“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Зашто, кога Кирков пркосно отишол кај турските стражари да го убијат, сепак не успеал на време да ја запали бомбата за да му даде на знаење на градот дека еве и тој го сторил тоа што му било најлесно да го направи - го дал својот живот за својата татковина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сигурно е дека е тешко да се бориш против решителноста на луѓето што решиле да го жртвуваат својот живот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Живеел аскетски, а единствена смисла на своето живеење наоѓал во борбата за ослободување на Македонија и за тоа бил готов да го даде својот живот секој погоден момент.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гемиџиите биле решени да трпат и да одбегнуваат секаков инцидент кој би можел да биде причина за провалување на нивната динамитна акција, додека Гарванов, пак од повеќе причини, а најмногу плашејќи се за својот живот, не се решил да ги испрати своите “терористи“ против нив76.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Голем е бројот на македонски револуционери од постарата и најновата историја коишто без размислување си го одземале својот живот заради тоа што биле ставени пред единствената алтернатива - смрт или во рацете на непријателот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Од друга страна, тие се плашеле дека нивната акција ќе биде наполно успешна ако извршителите во исто време мислат како да го спасуваат својот живот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тие, секако, со чувство на посебен пиетет се сеќаваат на оние млади Македонци коишто и во Првиот и во Вториот Илинден на бојното поле на својата татковина го поднесувале својот живот зачудувачки смело, зачудувачки ладнокрвно.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Откако останала вдовица, пред повеќе од петнаесет години, а немала деца, веројатно не ѝ се напушташе таа куќичка, каде што го беше поминала поголемиот дел од својот живот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа не беше интернат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговата Аргентина останува место на соништа. Борхесовиот ум тука е најстварното нешто.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

“Град”, зборуваше подоцна за женева, “во кој ги прочитав сите големи книги, од Верлен до Вергилиј”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тој двор кадешто стоевме, токму под тие лакови и сводови, Борхес минал еден дел од својот живот учејќи латински, германски и француски, и всушност поставувајќи ги okno.mk | Margina #32-33 [1996] 208 темелите на својата легендарна ерудиција.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

“Борхес”, вели тој, “го изградил своето дело, а ми се чини и самиот свој живот, од оној ист напор да си создаде себеси дом во сопствениот ум...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој никако не нѐ доведува во близок допир со сопствената земја.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Џорџ штајнер, исто така, нѐ потсетува дека “Борхес е кустос во душата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За тие момчешки години Борхес запишал: “Првата есен, 1914-та, тргнав на училиште во Колежот во женева основан од жан Калвин.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Старицата која на масата седеше спроти нас, а чие име, Јохана Брох, го дознав подоцна, зборуваше за својот син Херман.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со погледот кој наместо некогашната продорност сега имаше нешто што наликуваше на нежност, а беше дезориентираност, со усните кои наместо во собраност се опуштаа во краевите и се спуштаа надолу, веќе не личеше на себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имам сретнато жени за кои единствена смисла на животот била да станат мајки, и жени кои станале мајки не затоа што сакале, туку затоа што немале друг избор освен да влезат во брак и да родат деца.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со него некогаш се однесуваше како со татко, некогаш како со сопруг, некогаш како со дете, најчесто како со научник.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со одговорот не може да се погреши: се стремат кон среќа, сакаат да станат среќни и да останат такви.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сиот живот чувствував како нечиј поглед да го поништува моето постоење, и истовремено, барав некое суштество кое ќе ја залечи таа скршеност на моето Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Целиот свој живот преку своите дела брат ми се обидуваше да докаже дека есенцијата на човековиот род е вината: секој беше виновник, затоа што секој некогаш бил дете, а секое дете во натпреварот за љубовта на својата мајка ја посакало смртта на својот противник - таткото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„И моето постоење е дел од процесот на еволуција и природна селекција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од тој ден ми остана сеќавањето на густата црвена течност, на чувството дека бев како пресечена на половина и на онаа ужасна тегобност кога ѝ кажав на мајка ми, а таа ми рече: “Отсега па натаму треба да го знаеш својот долг, основниот долг на секоја жена: за својот живот да се оддолжиш со раѓање на нови животи.” …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И не јас, туку она девојче кое некогаш бев, и чија рана и натаму крвареше во мене дури и во оние периоди од животот кога не го чувствував тоа, секое утро уште пред да се расонам ме тераше да тргнам кон Рајнер, па со чувство на вина да молам да ме пушти во својот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Остави го цртањето, ако сакаш да си ја спасиш смислата на својот живот.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секоја за својот живот – за сопрузите, децата, внуците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во текот на тоа лето наеднаш омекнаа цртите на нејзиното лице, кои таа целиот свој живот ги остреше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во последните години од својот живот мајка одеднаш снеможе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ако ги видиш порано, или ако ги видиш подоцна од вистинското време, тоа е полошо отколку да не си ги видел; затоа што, и да не ги видиш, тие живеат свој живот во тебе, со помош на твоите замислувања, или пак допрва ќе ги мечтаеш, и ќе им дадеш живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неверството на Рајнер го преживуваше она девојче кое на почетокот од сеќавањата кои ги нарекуваше свој живот ја имаше болката, нешто како капење крв од скриена рана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги гледав луѓето како цврсто ги стегаат торбите во рацете, некои од нив ги имаа опфатено со рацете, и ги имаа притиснато на градите, ги гушкаа цврсто како во нив да го имаа собрано сиот свој живот, и сега само се надеваа дека така зграпчен, така стегнат меѓу градите и рацете, ќе го сочуваат, ќе преживеат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

“Наместо твоите инфантилни претпоставки, човек треба да си постави поскромно прашање: што можат луѓето да дознаат за целта на својот живот на основа на своето однесување, што бараат од животот, што сакаат да постигнат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А не како дел од својот живот, од она што ќе биде дел од твоето постоење?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го оставив цртањето. Го оставив не затоа што поверував дека ако престанам да цртам ќе се спасам од бесмислата на постоењето, престанав да цртам затоа што секогаш кога ќе посакав да го земам моливот в рака се сеќавав на зборовите на мојата мајка, и прстите ми се вкочануваа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред тоа чекореше како млада жена, одеше секој ден кај пријателките (од некои од нив беше постара половина век) да играат карти, еднаш неделно одеше во кино, и не пропушташе ниту една театарска премиера.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така зборуваше брат ми Зигмунд.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но, погледај се во огледалото – 18 годишно момче стана млад човек, жеден за свој живот и полн амбиции.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го открива најромантичното доживување во својот живот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сфати дека поуките остануваат празни и далечни за оние што ги слушаат ако не можат да видат дека тој ги извлекол од својата душа и токму својот живот го насочил преку нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, тој цел свој живот бил во неприродно друштво, оти, во суштина, не се чувствуваше комфорно во кое било друштво (освен, во последно време, во нејзиното).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Па така, менувајќи го својот живот, ја најде целта на своето постоење, си ја виде смртта и сфати дека неговото постоење од тој момент може да биде само такво, а целиот негов живот ќе го води само кон таква смрт, преку која тој конечно ќе му биде близок Нему, ќе биде до Него, без овој параван на земниот живот меѓу нив двајцата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој одамна сфати дека не може животот да го оддели од напишаното, та затоа секогаш, во секое свое писмо, зборуваше не само за Радосната Вест туку и за својот живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така го научи татко му, и такви шатори тој правеше сиот свој живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ако веруваш во вистината, ако ја љубиш вистината, ако живееш со вистината, и ако секој ден од својот живот се бориш таа вистина да излезе на виделина, така и ќе биде.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега му се чинеше како цел свој живот да трчал по навредите и понижувањата со истата онаа своја лесно запалива нестрпливост и натчовечка сила со која постојано ги отфрлаше пофалбите и восхитот на некои луѓе кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И можеби за првпат во својот живот, тој, кому и помислата на Бог му беше подеднакво туѓа како и онаа дека потекнал од мајмун, се помоли.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дали е окован со пранги и замандален во ќелијата на својот живот, или пак е сосема слободен да го премине неговиот праг и да замине од него?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А темата беше – каков пат избираме за себе и дали навистина во својот живот стигнуваме некаде подалеку од онаа точка од која сме тргнале.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нивните дури и потсмешливи дискусии за предодреденоста на човечката судбина завршуваа со убедувања во семоќта на човечката волја – ако сакаш, можеш да сториш сè, да одиш секаде (како, на пример, во Австралија) и својот живот, како да е од пластелин, да го моделираш онака како што ти сакаш.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Книгите сè уште седеа наредени по полиците во неговата соба, во куќата, во градот, и сеќавајќи се на нивното невидливо, заборавено присуство во својот живот, тој си вети дека кога ќе се врати дома, ќе ги препрочита сите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сметаше дека доволно прочитал и доволно видел во својот живот за да умее тероризмот да го смести кај поединци и нивните криминални групи наместо кај цели народи или пак држави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Убеден како и секогаш во силата на својот збор, на арамејски, наспроти грчкиот на кој разговараше со Римјаните, пред гневниот народ го раскажа својот живот и со нив го сподели мигот на своето духовно прображение на патот кон Дамаск.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Книги, музика, филозофии – доста му беше од сè, му требаше да почне вистински да го живее својот живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Наместо како Петар сувопарно да поучува и да критикува (ако воопшто тие две писма и ги напишал самиот!), тој сосема отворено зборуваше за себе, за својот живот, за своите заблуди, за своите сознанија.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ниту со возрастот, ниту со полот овие млади луѓе не хармонираа со задачите на социјалното обезбедување, но затоа четворицата Јаковлевичи беа помладите браќа на Алхен, а Паша Емиљевич - внук од братучед на Александра Јаковлевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Витгенштајн е единствениот меѓу филозофите со тоа што создал две потполни филозофски школи во текот на својот живот а втората од нив потполно да ја побива првата!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Младите луѓе, најстариот од кои беше 32-годишниот Паша Емиљевич, не го сметаа својот живот во старечкиот дом за нешто ненормално.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше само дека никој не ќе може да го измени тоа; а за својот живот мислеше дека е проклетство, но негово, проклетство, за кое беше создаден и тој и неговото тело, од кое никогаш не се ни обишол да избега, а сигурно и не ќе можел да го стори тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше тој поминато доста градови во својот живот, за да знае кој се завлекуваше некогаш со тие романи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имал работа со такви ѕвериња повеќе пати во својот живот, честопати знаел да ги лови, а неколку пати му успевало и да ги улови, но сепак не можеше да каже со сигурност дека кој било од оние уловените оставал зад себе толку длабока трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа не беа зборови, зашто ти уште ниеднаш во својот живот не си имал нешто, што би можел погневно да го запрашаш некого.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше само да го жали она човече, што си мислеше сега дека било попусто сето она негово чеперење по скелињата на светот, кое оној сега го презираше како будалштина од младите години, сиот оној свештен чесен труд, сиот оној свој живот, сите свои денови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рацете знаеја што да сторат. Се најдоа во тој миг со оној огромен нерез, со она грамадно ѕвере, какво што Змејко немаше видено ниеднаш во својот живот до тој ден, така заедно, што тој ниеднаш не знаеше да каже сосема сигурно кој од нив се покрена прв; дали прво тој ја повлече ногата од пушката, или пак самјакот отскокна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако сега беше свесен дека биле привид, сепак, тие денови тој ги имаше како најсреќни во својот живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го сакаше она, што се случуваше со нивното печалбарско село, луѓето тука беа запрегнати да си го бараат заедно својот живот и успеваа во тоа, мислеше дека сите околу него го чувствуваат тоа такво, а сега занеше дека грешел, што не гледал малку подобро околу себе уште во самиот почеток.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она умирање, кога нема што да се прави со себе, сите го имале барем по еднаш во својот живот; разликата беше само во тоа што кај него сѐ беше неспоредливо поголемо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Требаше да се бараат нови патишта, требаше некако да се преранат сите оние дечиња, што ги имаше народено Језекил со својата зорлива женица; но и светот чунким беше решил првин да го разурне добро сето она, што го имаше соѕидано Језекил во својот живот, и затоа сега веќе не ѕидаа ни оние, што беа сѐ уште вредни за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А секогаш, кога ќе се изнајдеа некаде повеќе луѓе, и кога сите тие ќе почнеа да прикажуваат за своите доживувања некогаш, некаде, тој место да раскажува за себе и за своите денови, им ги прераскажуваше ним оние романи, на тој начин одбегнувајќи ни тука да не остави нешто свое, откажувајќи се на тој начин уште еднаш и од својот живот и од својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во мозокот се определуваат цифри коишто имаат свој живот и смисла.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Смешен си момче. - Смеј се и робувај му на стравот за својот живот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во својот живот, некогаш како дете, тој беше го јавал само магарето на дедо си.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Оттргни го својот живот од ноктите на џелатот!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Спокојната и упорна решеност на Глигор да го употреби својот живот за постигање на идеалот што беше некогаш највисок врв на кој требаше да слета и Арсо, му се чинеше само неостварен и никогаш неостварлив сон.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Идеше постојано кај нас во бараката кај што спиевме и ни расправаше, ни раскажуваше, за својот живот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

До крајот на својот живот беше педантен, и покрај тоа што во последните години ослепе и не можеше сам да се грижи за себе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако се вели - лебами, лебами ти велам, на нејзината уста како да си го гледав животот, целиот свој живот и она што е секогаш до нас, а не можеме да го фатиме...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред прикаската, вмугри, го довлекле гладен и исцрпен и, сожалувајќи го стар и нагрнат со безбојна черга, му дале да јаде и му дале ракија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури ни неговите дервиши не чуле веќе ништо за него; само претпоставувале дека негде, далеку од разјаденоста на луѓето, го завршувал осаменички и достоинствено кругот на својот живот не обелоденувајќи ја тајната како да се бори човекот против чумата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Да определам, право е. Но не само стражарски места, рекол Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Се заколнав и не сум одговорен само за својот живот туку и за вашите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пиел со ситни голтки и се сеќавал за дел од својот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Земи го и Дмитар-Пејко. - Не ќе можам. Еден човек со четири коли - тешко е.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отишол насрединоџински на пепелаво магаре да поучува горјани како да се одбранат од зло и веќе не се вратил во Скопската Котлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тишината и во мракот се удирале рогови; добитокот живеел со свој живот. Можеби се бранел од споменот на ланските муви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Очекував човечки да се собере, да падне на коленици, да закука за својот живот, точно тоа, зашто поинаку и не можеше да биде. Но тоа не се случи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Ме прогонеа по полутемните улици. Бегав под реката стража на замрежените светилки и не мислев на својот живот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Волчицата не отстапи заради својот живот туку заради животот на својот пород гладен за нејзиното млеко, таму, во пустиот дол.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Оној народ, кој што така непосредно и со изострено чувство го воспевал својот живот, зулумите на турскиот поробуач, борбата и Гоце Делчев; љубовта и разделбата, - не можеше да ги остави во себе да вријат впечатоците од великите денои на народно-ослободителната војна.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Ивона продолжи да раскажува за својот живот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Премногу е мудра за лесно да го разголи својот живот. - забележа Снеже.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада прескокнувајќи ги деталите, криејќи цело поглавје од својот живот, ја запозна мајка си со новонастанатата реалност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Капетанот за првпат во својот живот имаше сила само да процеди два збора:Имало Господ!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Толку многу што можеше секоја секунда од својот живот „да ја проучува“ по неколку пати.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За време на својот живот ги објавува подолгите раскази Пресуда (1916) и Преобразба (1915), како и збирката кратки раскази Селскиот лекар (1919).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во Европа поминува добар дел од својот живот (од 1914–1921 живее во Швајцарија, а последните неколку години ги поминува во Женева и таму умира).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во целиот свој живот тој никогаш не бил вака искаран од генерал, и тоа од туѓ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нашата канцеларија се наоѓа во непосредна близина на фабриката во која дванаесетмина работници произведуваат мебел што човек го купува за да се кае потоа цел живот, освен ако не реши по три дни да го исече за потпалување: столчиња за пушење, столчиња за шиење, комоди, вешто бојосани столчиња што се кршат под тригодишни дечиња, мали подлошки за вази или саксии, безвредни дреболии кои за својот живот ѝ се благодарни само на вештината на столарот, додека во стварноста некој лош бојаџија им дава само привидна убавина со бојата за која сите мислат дека е лак, а која требаше да ги оправда цените.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само за еден миг му го заледи грлото и тој стигна до дома веќе без да може да изговори ниту збор; сиот се поду и легна в постела.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оттогаш до крајот на својот живот објавил многу раскази, кратки раскази, шеги и хуморески.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неговиот ранч се состоеше од мала двособна куќа опкружена со грмушки, лоцирана во најосамениот дел на овчарскиот предел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Баронот во својот живот има должност и функција да обезбедува работа за работниците, а престојувалиште и засолниште за трубадурите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Последните десетина години од својот живот се повлекол од јавноста и непрестајно пишувал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На македонски е објавен избор од неговите раскази под наслов Во бујакот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Роден е во Токио, каде што останал до крајот на својот живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почека избезумена, алчно слушајќи го познатиот звук, тажна и испотена, еднаш, двапати, трипати, и конечно го слушна гласот на мажот на својот живот, кој живееше без неа во нивната куќа. – Да?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во своите раскази обновува и преработува познати теми од јапонската митологија и од постарата книжевна традиција.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Цртежот му се фрлаше под нос на мајсторот кој го ставаше на мајсторското тезге, го проучуваше муртејќи го челото, потоа ја проверуваше издржливоста на дрвото и најпосле почнуваше со производството.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Рјуносуке АКУТАГАВА (1892 – 1927), Јапонија Еден од најпознатите јапонски писатели на ХХ век („модерен класик“). Раскажувач, романсиер (објавил само еден роман), поет и есеист.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Прогласен е за почесен доктор на повеќе универзитети.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со неговите драми и раскази започнува повеста на новата руска проза и драма.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И се затскриваше со рака кутриот младич, и многупати стреперуваше подоцна низ својот живот, гледајќи колку многу во човекот има нечовечност, колку многу жестока грубост се крие во образованата друштвеност и, Боже! дури и кај оние луѓе што општеството ги смета за благородни и чесни...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со овие два едноставни збора на псевдонимот кој беше претворен во негово начело, Duchamp ги открива, но едновремено и прикрива филозофските претпоставки на својот живот и своите редимејди.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во четвртата глава, станува збор главно за идеологијата изменета од поединецот, за идеологијата во „персоналниот систем на знаење“, за „структурата на идеолошкото знаење во свеста на поединецот“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Анаграмот на анаграмот не само што го изедначува животот со Еросот (земен во сите свои многубројни алхемиски и митолошки значења) туку и Еросот со Невестата (сфатена и во егзотеричното и во езотеричното значење), бидејќи Rrose (Невеста) е живот (Ерос).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сепак, најинтересно е издвојувањето на трите ситуации кои го покажуваат односот на субјективитетот кон идеологијата: 1) индиферентноста (“состојба кога поединецот не ја смета идеологијата за значајна за својот живот”, или кога идеологијата не успева со убедување и индоктринација да го механизира поединецот); 2) отфрлањето (може да биде a priori отфрлање, - кога поединецот отфрла една идеологија како следбеник на друга идеологија, и a posteriori, - кога ја отфрла сопствената идеологија; може да биде целосно и парцијално, чин или процес, може да биде единично или масовно, глобално отфрлање...); и 3) прифаќањето, интернализирањето - како процес на општествена (идеолошка) конструкција на стварноста (каде што поединецот му е ‘даден’ на општеството/ идеологијата) и како процес на самоконструкција - каде што општеството и идеологијата му се дадени на поединецот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Конечно, ја најде љубовта на својот живот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Подобро би било самата да посегнам по својот живот за да си олеснам побргу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Бакнеж врел на бледи усни всади, со љубовта своја животот да ѝ го врати.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Од првиот чекот на својот живот, тие биле приготвувани да бидат еднаш под власта на Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Дури и цвет кога ќе свенеше, чувствував дека губам дел од себе, од својот живот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По тој мост се лизгаше чунот со двајца гардисти.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Го заобиколија стражарот и сите заедно го совладаа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Единствено и тогаш и подоцна, како за целиот свој живот што остана будна, и, се разбира, како секогаш закопчана одгоре додолу, тоа беше другарката Оливера Срезоска, нашиот помошник - управител.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ќе ја зборуваме ли вистината, татенцето личеше на оние луѓе кои еднаш засекогаш си ставиле точка на својот живот како на некоја обична работа и ела да им ја избришеш таа филозофија од нивните глави.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И колку и да мислиме добро за својот живот, за смртта треба уште повеќе - зашто таа вечно ќе е со нас.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Коњот го заврши својот живот в круг, кругот беше нула.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во дни, нејаки од жештина за да се скратат самите себе, козата на некој железничар, ојарила на среде улица животинче со две глави; на стаклата на градската аптека се појавила богородица, гола и со шашливи очи; еден старец по трет пат се разбудил во својот живот со млечни заби.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како да гаснеше, но неговата жилавост беше сигурна во својот живот, а тие Мануш и Авел, долгоноси и бели, се намалуваа очајни од едно невидено и нечуено пиење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сети на некаква зеленоока вдовица без деца, се сети дека може да не биде сам во својот живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа се народи на „антиквитетот”, како што ги нарекува Ортега и Гасет, неспособни да се издигнат до СЛОБОДАТА НА МИСЛЕЊЕ ЗА СВОЕТО МИНАТО, робувајќи им на националните клишеа, кобно склони својот живот да му го потчинат на апсолутниот авторитет и на неговата „гаранција” за една апсолутна „извесност” на животот (во верата, во нацијата, во волјата на еден водач како израз на самоволие на сопствената неслободна биологија).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Со својот живот и дело ќе ја покаже и докаже тезата за повеќекратноста на идентитетот на индивидуален и колективен план, за меѓузависноста на идентитетските компоненти во нивното хармонично дејствување, како неодминлива вредности и победоносна противтежа на националистичките погубни пориви. Надежта постои...