свој (прид.) - есеј (имн.)

Вака Владимир Дворниковиќ го започнува својот есеј Херојскиот тип и неговите негативности.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Измореното предвечерие на 19 век и сиот гнил сјај на стаклените градини и баловите под маски“ - така декаденцијата ја опишува Борхес во својот есеј за Оскар Вајлд.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во својот есеј ‘Америкаш’ Бодријар вели: ‘Лудилото кое е кај нас (во Европа - м. заб.) овде станало објективно’. ZAN BODRIJAR ‘AMERIKA’, BEOGRAD, Buddy books, Kontekst, 1993, str 86 3. WIHELM WINDELBAND,‘Povijest filozofije’, Naprijed, Zagreb, 1990, str 460. 4.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа нова позиција на човекот во светот му го покажува неговото мрачно потекло и истовремено ја разбива илузијата за неговата положба во средиштето на светот“, пишува Ефтимиос Варламис (Eftimios Varlamis) во својот есеј за Хундертвасер.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Луѓето ги вреднуваат сликите според нивната хировитост, каприциозност и ексцентричност, но кога јас ќе направам нешто слично, обично ми велат: Немаш право на тоа, ти не си повеќе дете.”
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Имам еден портрет нацртан од едногодишно дете” - пишуваше во својот есеј 1945. година; „Едното око е црвено, другото жолто, а образите париско сино.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
5 Димитар Митрев во својот есеј за прозата на Чинго забележува:
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Работејќи на ова редефинирање на преведувањето во својот есеј од 1985 година “Des Tours de Babel” (“Вавилонските кули”), Дерида го усвојува Бенјаминовиот концепт на Überleben, “преживувањето” на јазикот, за да објасни на кој начин преводот го модификува или надополнува оригиналот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеби уште од Лукрециј поетот толку неотповикливо не ги чувствувал луѓето како случајности во просторот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако на крајот од „Платоновата фармација“ Дерида го сместува несводливиот механизам на јазикот над/пред мислата (а не обратно), „Паскаловата сфера“ веќе го изнесла истиот аргумент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес го завршува својот есеј со добро познатиот dictum: Можеби сета историја е историја на различно интонирање на неколку метафори”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џон Апдајк го завршува својот есеј „Писателот како библиотекар“ со следното размислување: „Со Борхес, ние се преместуваме од онаа страна на психологијата, од онаа страна на човечкото, и се соочуваме, во неговото дело, со еден атомизиран и празен свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)