ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Додека се движиш низ просториите на преставништвата, се чувствуваш како во свој дом, а луѓето се толку ангажирани што се нема време ниту за разговор.

Многумина од нив, особено занаетчиите, се снашле добро и печалат, создале свои домови, семејства, изродиле деца, со еден збор водат нов живот, нешто поинаков од тој во нашата земја.

Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.

„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.

Цел живот го извишував својот дом но, не со камен и вар, со чивии и греди туку со книги: книги извишував нагоре книги на полици и над полици од книги ми беа масите и столовите, на книги заспивав и со книги се будев.

Ибраим ја пренесе мудуровата наредба на стражата и претепаните селани се разотидоа по своите домови.

Сиромасите кршија прсти каде да најдат по лира, но работата беше сериозна, та ниеден чорбаџија не врати никого да не му позајми, оти знаеше, ако не му даде на заем, ќе треба сам да ја плаќа оваа лира да не го дочека најлошото за својата куќа и семејството.

Да се вратат по своите домови во срок од десет дена; нема да бидат земани на одговорност ни прогонувани.

Овие зборови им дојдоа како мевлем на рана на членовите на штабот.

За Хундертвасер кич е нешто што поголем број луѓе го сака, а таквите луѓе предметите ги кријат во своите домови, за да не бидат прогласени за назадни и невкусни.

Истите тие „кладилничарски џанкери” откако ќе го пополнат својот тикет наликуваат на најголемите џанкери од Кисела Вода и како млади зелени мајмуни трчаат во своите домови да го вклучат телектекстот и да видат шо напраиле.

Ги затвори очите и во мислите го виде својот дом како се прелива во светлина. И таму синот.

Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.

Одвај павташе со крилјата, се влечкаше по небеса. Доаѓаше некаде од дамнините и којзнае по колку века Одново ќе грачи во својот дом.

Луѓето се враќаа од црква со запалени свеќи, Ги засолнува впазуви, ги бранеа од пролетниот ветер, Итаа кон своите домови неизгаснат за да го внесат огнот на второто раѓање.

Пред портите на својот дом Врз кои е врежан белег на некој Далечен век тој стои сам и гледа јато пеперутки прошетува низ молитвата што ја пеат изгорените билки во дворот и ја понесуваат нагоре.

Потоа, Иле на луѓето им кажа дека, за жал, уште не може никого да прими во својот дом затоа што допрва треба да ја среди својата таткова куќа, но дека штом смогне сили, ќе им се придружи пред продавницата за да ги распраша како се и како преживуваат во својот тежок „андердивелопмент”.

Ја заклучив влезната врата од својот дом, го изгаснав светлото и се качив на катот во спалната каде што се пресоблеков во пижамите и, оставајќи ја само сијалицата над кре-ветот, си легнав со намера да прочитам некоја страница од книгата што ја читав.

Ме одби мене за свој дом, не ме настани во Него, и не се зарадува срцето мое во Господа; и Господ ме остави од денот кога дојде мојот душогубник, оној кој конечно ме фрли во страдање и несреќа: Филозофот.

Едно утро, кога Мегалон веќе сметаше дека бербата привршува и дека децата ќе се вратат по своите домови, дотрчаа слугите избезумени.

Некогашните геј- гета, откако од скромни, етнички или работнички маала се претворија во отмени урбани енклави, привлекуваа луѓе со сериозна пара на кои не им пречеше сѐ помалото присуство на геј- луѓето и кои можеа да си ги дозволат вртоглаво поскапуваните станарини – или кои можеа да ги потрошат значителните износи што беа потребни сега за да се купи станбен имот.447

Над 300 000 од тие умрени биле мажи што имаат секс со мажи.445 Само во Заливското Подрачје на Сан Франциско умреа десетици илјади геј-мажи, меѓу кои околу 17 000 во самиот град Сан Франциско.446

Сидата десеткуваше две-три генерации геј-мажи. До крајот на 2005 г., во САД од сида умреле над 550 000 луѓе.

А оние што биле сопственици на своите домови во многу случаи немаа живи наследници или преживеани љубовници на кои би им ја пренеле сопственоста.

Во исто време, брановите џентрификација што придонесоа кон преобразбата на геј-маалата предизвика стопанска експлозија на недвижностите во внатрешноста на градот, бидејќи оние од предградијата почнаа да се враќаат во новообновените внатрешни делови од градот, а поради тоа цените на недвижностите во урбаните центри на САД пораснаа вртоглаво. ‌Геј-мажите со скромни приходи кои ги населуваа геј-гетата и кои подоцна умреа од сида честопати не беа сопственици на имотот.

Да се избега, што подалеку, од тој заканувачки отуѓен простор што го нарекувам свој дом!

- Татко ти и твојата мајка многу се сакаа. Затоа основаа и свој дом. Потоа се родивте ти, па Ели.

Брат ми, откако се ожени со Марта, имаше отворено ординација во својот дом, и таму работеше со пациенти кои имаа психички проблеми.

Една девојка додека чекореше во паркот кинеше страци трева, и потоа ги расфрлаше околу себе; една старица пред заспивањето замислуваше како ја корне тревата пред својот дом, и ја расфрла.

Дали тие, опседнатите, бегале од својот дом, и се вовлекувале во животинските дувла, без свест дека ѕверот кој лежи таму ќе ги раскине?

Едно утро, едно од оние утра во кои го молев Рајнер да ме пушти во својот дом за да можам да молам или да обвинувам, тој ми рече дека завршила љубовта помеѓу него и младата жена заради која ме беше напуштил.

„Тоа значи дека ние одново можеме да бидеме заедно,“ реков.

Го запознав и раководителот на Гнездо, доктор Гете.

Го молев да се преселам во неговиот дом, а тој ми објаснуваше дека им недостигаат пари и немаат доволно простор, затоа што секоја година им се раѓаше по некое дете: прво Матилда, потоа Мартин, па Оливер, Ернст, Софи, и на крајот Ана.

Бидејќи доктор Ауербах верувал дека блискоста со другите деца ќе му помогне на Рајнер, тој во својот дом му овозможил на Фридрих Рихтер да им држи часови по цртање на децата на професорите на Медицинскиот факултет, кои биле на возраст на неговиот син.

„Не можам да заспијам кога сум сам,“ ми рече кога за првпат го најдов по непроспиена ноќ.

Ние чекоревме како да не ја забележуваме, затоа што нејзините обиди и нејзините зборови ни станаа вообичаени - таа секојдневно се обидуваше да дојде до својот дом, своето гнездо. .

Потоа се премислив, и тргнав кон Гнездо.

Го прашував, тој молчеше, а кога прашувањата ќе се претвореа во плач или обвинувања, ме бркаше од својот дом.

Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.

„Конечно го најдов својот дом,“ ми рече.

Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.

Дали во ловот, место да го фрлат копјето кон пленот, го оставале оружјето на земја и му се поклонувале на гонетото животно?

Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.

Многумина од оние кои беа присилно донесени во Гнездо, бараа да бидат пуштени; некои молеа тивко, склопувајќи ги рацете пред докторите или паѓајќи на колена пред нив, некои пак врескаа молејќи, некои се закануваа: “Ќе ве испратам сите во пеколот,” извикуваа оние кои веруваа дека се богови, богови само за кратко паднати на земјата; оние што беа уверени дека се големи војсководци кои се сега затворени од противниците, се закануваа дека, ако не бидат пуштени со добра воља, штом одново ќе дојдат на власт ќе се осветат; а имаше и такви кои се закануваа со нешто едноставно – дека ќе им ги свиткаат вратовите на докторите, или ќе им ги прободат телата со нож.

Тука имаше луѓе кои не можеа да заспијат, и луѓе кои лежеа како во вечен сон.

И не јас, туку она девојче кое некогаш бев, и чија рана и натаму крвареше во мене дури и во оние периоди од животот кога не го чувствував тоа, секое утро уште пред да се расонам ме тераше да тргнам кон Рајнер, па со чувство на вина да молам да ме пушти во својот дом.

При операцијата изгубил многу крв, и од болницата им јавиле на Марта и Ана да му донесат најнужни нешта. Следниот ден тој сепак инсистирал да си оди дома.

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

Помислил дека нема потреба на домашните да им каже за малиот хируршки зафат, сѐ требало да се заврши во едно попладне, и вечерта пак да биде во својот дом.

Така смрзнати, ослепени, луѓето имаа само едно утешение: да се сокријат во најдлабоката одаја на својот дом, да се свиткаат во најдлабокаа ќелија на своето тело и да спијат.

Сонцето им ги отвори очите на верниците, светлината им го подозеде стравот и уплавот и сите прснаа бегум кон градот, кон своите домови.

Видов како онаа меѓу вас која прва ме прими во својот дом си ги прегриза усните од жал и подавајќи ми леб и вода, со својата топла и мека рака ја допре мојата, жилаво старечка и растреперена. ’Татко, до кога ќе луташ?‘ ми прозборе. ’Немаш свој дом, главата и брадата сосема ти побелеле од последниот пат кога те видов, а телото ти се смалило под товарот на годините!‘ Трогнат од милоста во нејзините зборови, тогаш ѝ реков: ’Вистина е, единствена ќерко моја, јас страдам, но се радувам!

И сè дури тој ме води, за мене нема почин!‘ Но тогаш, превидувајќи ја слабоста што ме имаше обземено, заборавив да ѝ кажам, а сите да ве поучам на тоа дека човек може цел живот да го мине на едно место и со свои раце да си изгради шатор, а сепак да нема свој дом.

Но, онаа меѓу вас што ширум ми ги отвори портите на својот дом и ме прими во него со чисто срце, ме разбуди од дремката што ме беше обзела.

На балконот е ладно, куче да врзиш ќе избега, тој пуши затоа што во просторијата во својот дом одлучил да не го загадува воздухот, всушност, да не им го загрозува здравјето на децата и на жената.

Но ова се луѓе коишто свесно се имаат посветено на опремување на своите домови со мебел.

Вечерта во своите домови, актерите на дружбата ги средуваа своите впечатоци.

Целата оваа асоцијација Рада потсвесно ја замислуваше за својот дом.

Некаде по полноќ стигна пред својот дом.

Се разбира, мораше да ’рмба, и дома и на работа.

Дојде време и таа, како и сите, да го напушти својот дом. Дом!

Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.

Тој бил школски другар на татко ѝ.

Улиците се пусти; сите се во своите домови.

Полека, заборавајќи го слепиот и патилата, таков каков што е, се намалува и и бега на земјата; сега чекори, далеку од себеси ранет, кон својот дом зад оној прославен по проклетствои како зандана ан, под трошен покрив се неговите деца, негов свет и негови соништа.

Бескрајно скита и никогаш не го наоѓа својот дом. Затоа останува вечно сама и несреќна.

Јајцевидното сонце со дамки, и тоа некако извртено , се издолжи уште повеќе и со леснотија на гасеница, залази кон својот дом – замок од жива вулканска лава под покрив на созвездија.

Сенките побрзаа една кон друга. Се споија. Се стемнуваше. Минувачите се проретчија. Брзаа кон своите куќи.

И Климент Камилски, откако доцна се врати во својот дом, како по обичај појде во својата библиотека.

Тој ги редеше своите книги во регалите во целиот простор на големата дневна соба во својот дом во центарот на градот, според азбучниот ред на авторите.

Тоа било во зима, првата зима по војната, човекот се вратил во својот дом од војната и не го нашол својот дом.

Пред две години ми беше прерано да создадам свој дом, мислеше, по две години веќе е доцна.

Го следеше смртта на секој чекор. Неколкупати речиси митски ја избегнуваше. Веруваше дека го штитат таинствени сили. Беше постојано во својот транс.

Во една акција на тајните сили беше ликвидиран во својот дом на неколку стотина метри од Картагина еден од најблиските соработници на Арафат, Абу Џихад, задолжен за воени прашања.

Огромното мнозинство од проловите немаше дури ни телекрани во своите домови.

Беше задолжена на својот претпоставен да му пренесува што повеќе детали за Ема, посебно за нејзината врска со мажот што ја прибра во својот дом и за нејзината евентуална вклученост во секторот на слободни асоцијации во остварувањето на целите за легализација на проституцијата.

Зборовите треба да го најдат својот дом, својот Господар, рожбата своја.

Нејзе ѝ требаше маж. И тоа ситуиран. Кој има свој дом.

Во својот дом.

Сепак, не е добро постојано да се живее по хотели. Без свој дом.

Многу луѓе останале скриени во своите домови надевајќи се дека лошото ќе помине, дека вулканот ќе запре.

Спасените се вратија по своите домови и потенко исприкажаа што стана во Чаништа на Петковден.

Та таа ќе има свој дом, таа ќе има свој маж кој секој ден ќе биде при неа, таа ќе има свое домаќинство, свои маски, волови, овци, кози, свои ниви, амбар со жито, каци со маст, сирење, сланина, та што ли не ќе има!?

И така, со најубави желби и полна готовност да му помогне, старецот го испрати својот долгогодишен слуга, а Петко го напушти овој свој дом не без тага на душата и болно чувство што ќе се оддели од својот питачки стап, но сепак задоволен од тоа, дека ќе може подоцна, како поп да му отслужи и литургија на неговиот свети Илија, како што му собираше осумнаесет години разни подароци од селата.

На крајот, Јагулче Дримски, исцрпен, но пресреќен, со свиркање на полетна револуционерна песна, појде кон својот дом, чекорејќи крај реката.

Остана доцна во ноќта во својот дом да размислува, длабоко да размислува за утрешниот ден.

Го поведе во својот дом, веднаш поминаа во лабораторијата - работилница, во која Игор Лозински ја создаваше својата единствена музејска колекција на највидните претставници на флората и фауната на Езерото, почнувајќи од невидливите микроорганизми па сѐ до препарираните птици, риби и цицачи кои живееја во Езерото и околу него.

За луѓе со име и презиме, со свој дом, со браќа и сестри.

И наеднаш ќе се ослободев од заблудата.

Се враќаше по некоја друга улица кон својот дом.

Станот на вујкото се наоѓаше на убаво место, беше весело, пријатно...

Се издигаше над градините во улицата Вожиград, улицата Моблан...

Најпосле стигнуваме... Тука е! Ми го покажува својот дом, една куќичка на дното на градината... Неговата дупка на вториот кат...

„Пробај“, ѝ рекла таа, како што тврдеше и самата на судот, бранејќи се од обвиненијата на Кубре дека токму таа е виновникот кој ѝ го завртел умот на Босилка, па еве сега тој, ни крив ни должен, бранејќи ја својата чест и честа на својот дом, мора да одговара за едно проклето убиство кое, така се бранеше Кубре, Господ му наредил да го стори.

Но кога таа ми објасни дека не можела да поднесе да биде жена на човек кој станал кодош, слуга и полицаец на туѓинска држава, каков што беше и оној кај нас Црн Киро, не можев а да не ја оправдам.

Затоа зашто никогаш не ги почитував оние жени кои лесно и без многу размислувања, значи без причина или заради беззначајни причини го напуштаа својот дом и својата среќа.

Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.

Во мислите го видов јас својот дом - колку за својот костур, меѓу еден манастир и едно езеро.

Чувствуваат дека се загреваат и секој во себе на свој начин го прераскажува и тажновито и болежливо го доживува тоа чудно писмо, зашто низ секој збор гледаат по нешто од својот дом, а најмногу болка ги спржува кога се обидуваат пред очи да го доближат образот на старичката, зашто им се чини дека при секое мигливо затворање на очите -ја гледаат својата мајка.

Граѓанството на војничките гробови положи цвеќе и венци и предводено од ѓупски свирачи, намуртено се растурува по своите домови.

Луѓето чекаа да се смрачи па дури тогаш излегуваа од своите домови.

Нејзиниот глас беше тивок но решителен: “Готово е.

XXII. Наредуваме да нема никаква разлика во однос на споменатата вера при примањето студенти на универзитетите, гимназиите или училиштата, како и при примањето болни во јавните болници, во болниците за лепрозни и во јавните милостини. (...)

XVIII. Им забрануваме на сите наши поданици, без оглед на нивната положба или професија, со сила или заведување против волјата на родителите да ги одведат децата од оваа вера и да ги крстат или да ги потврдат во католичка, апостолска или римска Црква; подеднакво важи и за припадниците на споменатата Црква, што се прогласува за реформирана, за сите се предвидени егземпларни казни. (...)

Хаиме Aласраки Margina #32-33 [1996] | okno.mk 205 За борхесовата смрт: НЕКОИ РАЗМИСЛУВАЊА На 14 јуни 1986-та година, околу 4.30 попладне, токму работев на еден долг есеј за Борхес за Латиноамериканската енциклопедија на чарлс Скрибнер во својот дом во Сариа, кај Барцелона, каде што поминав една година предавајќи на Автономниот универзитет.

Заѕвони телефонот.

VI. И да не оставиме никаква можност за немир и спорови меѓу нашите поданици, дозволивме и дозволуваме на сите припадници на споменатата вера, што се прогласува за реформирана, и инаку се однесуваат според она што е запишано во оваа одредба, да живеат и да бидат настанети во сите места и краишта на нашето кралство и земјите што ни се покорни, без да бидат малтретирани, навредувани или да бидат присилени да сторат какво и да е верско дејание спротивно на своето убедување, ниту да бидат заради тоа барани во својот дом или таму каде што сакаат да живеат. (...)

Тоа беше Марија Кодама.

ЗАВАТАНИ- задоми, сместо во свој дом, ватан.

Тоа еден на друг не си го доверија, но веруваа дека Французите, сега кога се толку блиску до своите домови, сепак ќе ги пуштат.

_____ 3 Пелагија, збунета од добрината на тетка Перса, уште неколку пати наминува кај неа за да се увери дека нема да згреши ако се преселат кај неа, односно, да ја увери тетка Перса дека внесувајќи ја неа во својот дом, нема да се покае подоцна.

Се подаде, ѝ ја зеде десната рака и ѝ ја целува Ти благодарам што нè прифати, што ни го понуди својот дом, а и својата љубов! Со ништо не ќе можам да ти возвратам!

Кога немаше каде да живеам таа ми го понуди својот дом.

Забарикадирани по своите домови, христијаните секоја минута ја очекуваа смртта... 141

Десетина илјади Ерменци биле убиени по улиците, по своите домови и дуќани во Цариград.

Понатаму во пресудата се редат веќе познатите настани: ноќта на 29 април, во моментот кога жителите на градот не биле уште прибрани во своите домови, „агитаторите“ се обиделе да го спроведат во дело својот план.

Стравот и недовербата биле толку големи што бил доволен и најмал повод населението веднаш да се повлече во своите домови, сообраќајот сосем да престане и делумно отворената чаршија да се затвори.

Неколку минути по гасењето на светлината Орце го запалил фитилот во визбата, ги затворил ролетните на дуќанот и тргнал кон својот дом кој не бил далеку од Банката.

Оттука двајцата отишле во својот дом кој се наоѓал близу до касарната “Топхане“, ја затвориле добро железната врата на куќата, како и другите врати, и започнале од терасата и од собата да фрлаат бомби на улица.

Истиот ден кога Орце ги испукал последните бомби, кон 5-6 часот попладне тој го зачекал валијата во новиот кварт на градот - “Пиргите“ - кога се враќал во својот дом и се обидел да се доближи до неговиот пајтон и да го убие.

Властите упорно настојувале да ја отворат чаршијата, меѓутоа, христијанското население не излегувало од своите домови.

Орце Попјорданов, Костадин Кирков, Милан Арсов, Георги Богданов, Марко Бошнаков и Цветко Трајаков останале живи и се прибрале по своите домови.

За еден час улиците малку живнале - сите истрчале во своите домови. Пред стемнувањето пак сè опустело.

На 1 мај, петокот утрото, тој, убаво дотеран, со паларија на главата и чанта в раце излегол од својот дом и се упатил кон улицата “Сабри паша“, каде што се наоѓала телеграфската станица.

Штом фатија првите студови, мравките се прибраа во својот дом.

Едно утро, кога Мегалон веќе сметаше дека бербата привршува и дека децата ќе се вратат по своите домови, дотрчаа слугите избезумени.

Долго гледаа по неа, секој со мислите на својот дом и своите деца, на нивните радости што ќе им ги однесе првата Ластовица.

Дури, во една пригода, нејзиниот татко изјави за „Премиер”: „Нема да дозволам мојата ќерка да ја опкружуваат фоторепортери и новинари, а да биде далеку од својот дом.

Тоа девојче има семејство и пријатели тука, во Скопје, од каде што нема да излезе сѐ додека не стане сама одговорна за своите постапки”.