свој (прид.) - доблест (имн.)

Звукот не се гледа себеси како мисла, како “треба”, како нешто на кое му е потребен друг звук за да го разјасни, како итн; тој нема време за никакво разгледување - тој е зафатен со изведувањето на своите доблести: пред да исчезне, тој мора совршено да ја означи фреквенцијата, гласноста, должината, структурата на аликвотните тонови, прецизната морфологија на сето ова и на себе самиот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сигурно е дека голем дел од оние особини што „скромно“ ги сметаш за свои доблести, дадени се или оформени со наша помош.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)