свој (прид.) - доаѓање (имн.)

Мислите покроце се ослободуваа од раздразнетоста, што ја донесе со своето доаѓање; сето она сега беше сосема далеку од него и тој многу често се наоѓаше себеси загледан и мирен, со едни сосема меки и стивнати размислувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговото око имаше сјај, но не се погодуваше веднаш, дали е тоа сјајот од нападната кивавица, или од неговата следна намера, која тој ја беше испланирал најверојатно уште при своето доаѓање, а сега очекуваше да ја изведе како вистинска претстава.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја сфаќаше бесцелноста на своето доаѓање но не можеше да премолчи: „Го убија но и нас не убиваа. Нас и многу повеќе. Од четворицата во таа ноќ се извлеков само јас. Ранет.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)