свој (прид.) - грб (имн.)

Старо одртано мажиште, не поради годините кои ги носеше на својот грб, туку поради годините поминати во разни сплеткарења, во непотребно расфрлање на сопствената енергија, во мачо пијанчења, во неизмерливо долги часови играње покер, на(д) жени од секаков калибар и ранг, на влечење по скиснатите, извалкани подови на околните барови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Го болеше нешто друго: оние потсмешливи погледи на младите, што ги чувствува и зад својот грб, дури тој бескрајно долго мисли како да излезе од некоја ситуација од која не постои излез.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Трајко ја симна грижата за куќата и Митра од својот грб, гледајќи го Толета како стопански се грижи за сѐ што е потребно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нема драскале, нема. Нема пријателство кога сакаш ти да вјавнеш мене. Секој вардит својот грб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Арслан се врати по истиот пат на сретселото и им се обрна за последен пат и на селаните и на врзаните: — Е, што велите вие сега?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Копнежот, големиот, несовладив копнеж, да ги излее во работата трепетите на своето срце, го имаше маѓепсано Велета: му пречеше до крај да го согледа животот, макар не еднаш да го имаше сетено тој на својот грб неговиот камшик...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Снимателот беше, впрочем, предвоен фотограф, кој излегол во партизани последните месеци колку да им ги направи на новите раководители првите ретуширани портрети, па како таков, то ест како уметнички фотограф, стана и филмски снимател во новооснованото филмаџиско претпријатие, но иако дополу задоволен криеше уште амбиции, што допрва имаше да ги видат оние што беа доделени да ги сетат на свој грб.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како да се нарече додворување на пример подметнувањето на својот грб па дури и на сопствената глава со намера да се спаси животот на другарот, па нека станува збор и за највисок раководител?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И што ќе означеше таквото додворување?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека другите војуваа, Еврејчето што беше прво нападнато некако успеа да го стресе од својот грб Петка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така излгедало дека книгата, на својот грб ја носи огромниот пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во Солун ние првин со експлозијата на ’Гвадалкивир’ ја добивме на својот грб таа нова метода за добивање на симпатии; ние први настрадавме, макар што не ги криевме нашите симпатии.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Што сè не крена на својот грб, што сè не пренесе Сане Сандин: неброени товари дрва, денги брашно, грутки ќумур, вреќи шеќер, безброј кошеви и сандаци со сè и сешто, ползејќи кон ридиштата на градот, колнејќи ги удолниците што се спуштаа до адот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Европејците досега си имаат направено неправилен заклучок за народноста на Македонците и ете зошто последниве, коишто ги носат на свој грб сите тешкотии и несреќи од сегашното востание, ќе имаат најмалку полза од решението на конференцијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сето тоа, собрано во едно тешко бреме, мораше сега да се носи на својот грб таму, напред, кон дома, со тоа мораше да се тоне во длабокиот студен снег, тоа мораше да биде извлекувано од под онаа тврда кора, што удираше во цеваниците при секое пречекорување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сите мудрости ги научи преку својот грб, на својата мака, зашто не можеше да ги исчита од книгите и да ги црпи оттаму.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Најпрвин свенале зелените пупки во очите на момчето со многу сонце и злато во косата, и потем, по последниот несвесен обид да ја стресе од својот грб олабавената младост, мустаќестиот човек со неверојатна и бездруго претсмртна сила ги закопал ченгелестите прсти во глекавоста на црвеницата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но видливо истинувале, движењата до неразбирање им станувале бавни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кога тие наесен се селат во арапските земји, носат на свој грб и пријатели.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја симна таа тежина од својот грб и длабоко задоволно се издиши кога го испрати Сефедина со врзаните бунтовници.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата ги испрати малите идни јаничари во Истанбул и се отстрами од својот голем покровител Сулејмана, a Мариовците за првпат ја сетија грубата турска сила на својот грб и се затворија во својата непристапна дива област, решени да немаат никакви врски со лошите прилепски Турци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Па покрај тоа што сум знаел дека постојат секакви луѓе, особено изроди, сепак сум успеал да дојдам до заклучок дека луѓето се мразат еден со друг и нормално во такви услови послабиот да носи многумина на својот грб.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бабата Петра во себе го побара Костадина, да беше тука ќе ги поземеше внучињата, а богами ќе го подметнеше и својот грб за да ја симне од вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Луѓе, вие што доаѓате да ги починете очите во мојот костур ме снашла старост и сув јас веќе го веднам својот грб кон посницава.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Сакаш да замижиш и замижуваш. Осеќаш, земјата се поткрева на прсти и ти го подметнува својот грб за да починеш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Смртта зад неа чмае со сонцето зад својот грб.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Зошто ли некои народи како симбол на своите грбови ги имаат орлите, лавовите?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некој е вишок тензијата е последица од премногу сакање ниски страсти, совпаѓања а предметот на желбата еден и неделив мистичниот копнеж по неделивоста нѐ поврзува да учествуваме во с-подвижната драма на свеста (coitus interruptus) во одложувањето на кулминацијата секој од нас цел го сака цела ја сака колку повеќе ја одлагаме драмата толку повеќе е тука приклештена габаритно еуфорично распиштолена по меките, лимфни, срамни и кршливи пасажи на твојата, мојата или на неговата психа, навидум силна налик на лунатик хистеричен порив да се биде роден да се осети на свој грб животот сѐ недостатен, сѐ пожелуван сѐ отповеќе, сѐ отпосле сѐ притеснет испустен или пренаселен сѐ загрозен, заплашен, изнемоштен од перипетии, пресврти и стресови од иселеништва, делби и егзили сѐ лишен од разврски создава лажна, мелодраматична слика - нема друг и никој не е сам - - целоста е устрем обичен, а врховен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)