свој (прид.) - глас (имн.)

Бројни беа француските пријатели. Големиот актер-уметник Жан Негрони, пријател на Жерар Филип, му го позајми својот глас на текстот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
СЛОБОДАТА: Денес робот ќе го крене својот глас и со оружје во раце ќе се обиде да ги скрши оковите што ги влече цели пет века!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Во октомври 2000 година, во Скопје, во хотелот “Александар палас” беше одржан самит на шефови на држави или влади на процесот на соработка на Југоисточна Европа.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На изборите во 123 општини и на 2973 места, својот глас го дадоа 1.634.861 гласач.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Зар Мајка можеше да го извиши својот глас?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во меѓувреме, расправата на масата продолжува како грмеж околу громобран, при што самомнителниот артист грми со својот глас (тој го вика „орган”) како Илија Громовник околу кој прскотат искри ако не секавици.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Последните две седмици се чувствуваше сè полошо и полошо, а сепак се обидуваше да покаже весело расположение, да му даде природна ѕвонливост на својот глас, да оди брзо, а за тие работи таа се напрегаше со сите сили.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По акустиката во кулата, Боб беше изненаден од природноста на својот глас.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети, тој може со голи раце да ги парчоса темелите и бетонот да го здроби во пепел, но никогаш нема да може од бетонот да ја одвои нејзината сенка, исто како што не може да ја одвои својата сенка од своето тело, или своето ехо од својот глас.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Почека додека настана пауза од гласовите и тогаш го прати својот глас нагоре, кон лавиринтот од дрвенарија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Квечерина ја раздиплуваше известената војничка карта И на неа се мачеше да го распознае својот глас Врз полегнатата војска низ полето Ја корнеше мовта, го соголуваше камењето на тврдината Раскопуваше низ полето, ги чистеше рововите, И некаде на залез, студен ветер кога надоаѓа од замаглените ѕвезди, Тој долго стоеше простум и со војнички поздрав сам си ја пееше песната некогаш што ја пееја неговите момчиња: Отвори ја вратата, можеби ноќва ќе се вратам...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
О, чудесни птици што нè надлетувате со своите гласови, чинија зрели плодови зад вратите ве чека.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
По вечерата, работникот ме прекина со далечен, не свој глас: - Ме болат очите. Светилкава ми пречи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Занесен од својот глас, Еразмо случајно се сврте и виде дека до него веќе го немаше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Зошто не го дигнаа својот глас во нивна одбрана?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Што значи тоа? - На крајот од седумдесетите години, читателите на ревијата за музика „Џубокс“ можеа да го дадат својот глас за гитаристот за кој сметаа дека е најдобар во СФРЈ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби Марко Марикин сакаше да ме исправи на нозе со стружењето на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот како да беше изненаден од лутината на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме болеше грлото и ме болеа ушите - ќе умре Лозан Перуника, како да ми шепотеше некој невидлив пакосник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Да помагаш и да се молиш за Ганка?“ праша Арсо Арнаутче. „За Ганка, за нивчето, за неколкуте овци.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна, тој градоначалник смири единаесет големи побуни, дваесет и девет средни и повеќе од педесет мали недоразбирања.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И сето тоа само со помош на својот глас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, тој со ништо не го прикриваше во својот глас оној површен трепет, што мораше да значи или подсмев или голема жал. Или обете. Најверно обете.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Самиот себе си се изненади од сигурноста на својот глас.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ни едната нешто да праша, ни другата нешто да каже.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Аванос, си го чу својот глас, си го препозна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му иде да викне, да свирне колку што може, како што тоа го правеше кога беше дете и кога ќе се качеше на нешто високо: дрво, карпа, покрив, брег; да викне и да го разлее гласот на сите страни и сиот простор наоколу да го исполни со својот глас.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во тие очајни и изгубени часови додека ја ослушушнуваше празнината зад својот глас, се замислуваше како злосторник смрачен на животното дно и се тргаше од својата решеност да не биде онаков каков што бил: безгрижен, без темна совест.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како да можеше да го пушти својот глас и тупаница не само пред државникот туку и пред господа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Како слободни поединци, колку нé има, должни сме да го подигнеме својот глас против сите извршители и колаборационисти на дивиот ѕвер што кон Вавилон се тркала, да станеме во одбрана на целите на разумот, во одбрана на трезвеноста против ужасното општествено пијанство и надирачката предопштествена волја за смрт кога веќе не се избираат ни зборови ни дела.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Загрозеноста на животот на целото општество дојде до онаа граница кога е неопходно, НУЖНО, да се разбуди јавниот граѓански морал, сите разумни без скрупули да истапат, секој од она место каде што се затекнал, сите заспани и застрашени морални императиви одлучно да се разбудат во секој оној што себе си се смета за морално суштество, коешто мора да го дигне својот глас против изолацијата и војната, за мир и соработка со светот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во тие моменти неговата потајна одбивност спрема Големиот Брат се претвораше во обожување и Големиот Брат изгледаше како да се извишува, непобедлив, бестрашен заштитник, исправен како карпа спроти ордите од Азија, а Голдштајн наспроти неговата изолираност, беспомошност и наспроти сомнежот што висеше и во врска со самото негово постоење, наликуваше на опасен вештер, способен со самата сила на својот глас да ја разори структурата на цивилизацијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја измачуваше мајка си прашувајќи ја одново и одново зошто нема повеќе храна, викаше и ѝ подвикнуваше (се сеќаваше дури и на тоновите на својот глас, кој почнуваше предвреме да мутира и понекогаш ќе грмнеше чудно длабоко), или пак се обидуваше со цимолење да изнуди повеќе отколку што му следуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
14. КОЈ ПЕЕ НЕ МИСЛИ ЛОШО - и кој пие зло не мисли, но арно не прави, па затоа грлест со својот глас пошол во таквото отсуство на мисли да се дави... љубовта е како кашлица - од луѓето не се покрива!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Кога Чана како предводник поминува крај нив го пушта својот глас Ајде црни Дине, ајде Рисо, Трондо, грабајте и по нас! и уште нешто проломотува ама тоа не го дослушуваат, го голтнува вревата и дождот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Старецот се појавуваше од вагонот со својот глас, тврдеше дека му е убаво, дека добро се чувствува, велеше Скокам овде внатре и собирам сили за враќање, не е многу високо и многу широко, ама доста ми е, велеше, и потоа го пушташе својот глас во некоја песна за да се охрабрат и оние надвор, да можат да ги издржат студените ноќи и лошите соништа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сака да ѝ се јави, сака да ја праша дали крај неа е и онаа кучка Ангелина, ама не стигнува, Милка Русјакова и Родна Караколева мислиш се удрија во неа со своите гласови Устрау да ги удри! пискливо Милка, а Родна речиси плачливо Бел ден да не видат! а заедно Назад, назад!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Токму кога сакаат да тргнат на кај излезот, Чана го затвора со својата снага, ама и со својот глас Ако ма питте мен има шо да ви кажам!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
БОЖАНА: (Како не со свој глас). Каде ми е син ми Костадин?...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го препозна во својот глас потсмевот на отец Симеон и се насмеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Добро вечер, Август, го слушна својот глас. Имаш ли нешто да се напиеме.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Рицман, пак го слуша својот глас, раскажи како си и како си живеел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Да не подранив малку?“, го слушна својот глас, и самиот изненаден од сервилноста со која му се обрати и тоа на вратарот кој наеднаш се најде пред него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во слободното време снимив неколку десетици илјади зборови, одговори на својот глас сврзан со телефонот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Но сето тоа е толку ново“, го чу својот глас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Да.“ „Имам идеја. Својот глас го снимив илјада пати на една лента. Емитирана од еден град звучеше како врева од илјада луѓе. Мошне пријатна врева на масите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога ќе се смиреа нивните тела, кога ќе се смиреше чунот, се враќаа наназад на брегот: Царјанка продолжуваше да ги бели алиштата, а Трајан да трча околу селото, да се искачува во муренковите бавчи, да шета низ костенарот, да крши дренови прачки, да шврка со нив низ воздухот, да свири, да вика, да пее, да го исполнува сиот простор со својот глас. 6 Портрет на куќата од Маруш.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
АНГЕЛЕ: Два живота нема, без еден не се може, а само со еден не оди. (Го вади гулабот.) Лека ноќ, Панта. (Со друг глас.) „Море марш будало една”. (Со својот глас.) Немој така Панта. Утре ќе биде поарно!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Борис немо го слуша својот глас. Долга пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Самиот во тој миг ја почувствува острината на својот глас во кој имаше неограничена строгост.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си го слушав својот глас и истовремено во себе се прашував дали да не ми се случеше да се заљубам во Оливие сеуште ќе ја продолжев мојата врска со Филип.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Умееше во својот глас да навлече бес и иронија, сарказам и гротеска, кога зборуваше за гревовите на католичките свештеници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Каков совршен живот? Зарем не му завидуваш?“ Не му завидував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каков живот”, рече таа мавтајќи со чашата пред екранот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борис беше едно за своите години многу крупно и нападно дете и другар со еден Николче, исто така крупно и несмасно дете коешто со својот глас ги надвикуваше сите деца во училишниот двор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го пушта својот глас, го претвора во зборови, како да го прифаќа разговорот со Пела, по една голема издишка Милата на баба, колку умно расудува!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
О, ој, оф, оф, оф, пишти и се држи за очи, на својот глас му се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Виктор Берар, француски научник, балканолог, добар познавач на Османската империја, блескав заштитник на македонската кауза и на борбата на Македонската револуционерна организација, смело ќе го дигне својот глас во полза на гемиџиите, величајќи ја нивната акција како херојско дело.“ ...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го барам својот глас во молкот див на морето, оно се скаменува.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)