свој (прид.) - војник (имн.)

Имам впечаток дека со мислите е вратен на онаа ливада недалеку од границата, надвор од селото Трстеник каде во примракот на 25 март 1948 година заедно со своите војници не прифати и не чуваше до наредната ноќ, кога со камиони не однесоа во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
2. Ги построи своите војници – штитови посјајни од оган, мечови што болскаа наспроти морето, им го раздели сето богатство на Македонија, го зеде мечот во десната, левата ја крена кон небото и тргна во походи.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Значи, го дочека својот војник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тука, во оваа ливада, Србите имаа подигнато, од бел мермер, спомен костурница во слава на своите војници паднати во бојот на Алинци со Турците во 1912 година.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)