светол (прид.) - коса (имн.)

Таму, над ќелавите глави на виолинистите, плива бушавата, светла коса на шансонерката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Парсонс, Винстоновиот комшија во Зградата Победа си го пробиваше патот низ просторијата - набиен човек со среден раст, со светла коса и со жаболико лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По тоа влезе, зашара со батеријата наоколу и во еден момент кога светлината го закачи малку, Мече за миг му го виде лицето: под убава светла коса, сега извиткана во кадри, го гледаше по малку горделиво лице, посипан со сиви дамки.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Беше тоа висока жена, слична на скулптура, прилично молчалива, со бавни движења и со прекрасна светла коса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)