Требаше да навлезе во неа заклонет зад едно стебло, порастено на самиот раб.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Никнува од самиот камен и помислуваш дека тука, случајно се ниша тоа на самиот раб помеѓу животот и смртта: сиво и безизразно, со цврста кора и безброј боцки на неа.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)