ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

А знаеш убаво дека агите не го мирисаат Московот, та и на тоа не ќе кандисаат — му одговори Шаќир, малку заинтересуван за својот живот, бидејќи и да се предаде тој има да биде погубен.

— Да се извести рускиот конзул, — изусти Грабула. — Ништо друго, — одговорија во еден глас Алексовци.

Кајмакамот му ги преведе Јовановите зборови и овој се намршти.

Ако дојде рускиот консул од Битола ќе му се предадиме нему, а вам никако.

Нека пукнат со отпрегањето во Битола, ќе купиме други, само да стигнеме навреме.

Само на рускиот конзул од Битола ќе се предадеме, кога веќе вие не си го држите зборот.

27. А.А.Ростковски (1860-1903) беше руски конзул во Битола од 1895 год.

При надворешното пријателство на Русија, тие не можеа да се примират со мислата зошто руските конзули во Македонија да ја подржуваат српската пропаганда таму.

33. В.Ф. Машков беше руски конзул во Скопје до крајот на март 1903 год.

Исто така, можеби руските конзули ги заштитуваат српските интереси во Македонија, не за атер, ами едно, зашто и Србите како и Бугарите се Словени, а друго, зашто Србите поарно ги имаат разбрано и знаат да ги бранат нивните интереси.

Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.

Во својата работа заговорниците собирале оружје, муниција, формирале кружоци, а за својата работа го информирале и рускиот конзул во Битола.

Во пролетта 1881 османлиската власт во Битола успеале да го откријат заговорничкиот кружок во Крушево и Охрид, а потоа и раководителите на прилепскиот кружок.

Било крајно некоректно што, само за да му се помогне на султанот и да се оправда неисполнувањето на февруарските реформи од негова страна, одговорни за солунските атентати да се прогласуваат рускиот конзул во Бугарија Бахметев и бугарскиот кнез Фердинанд.

Кај муслиманите владеело општо мислење дека животот на четворицата гемиџии ќе биде поштеден како одговор на помилувањето што го извршил рускиот цар на убиецот на рускиот конзул Шчербин.

И покрај фактот што во Битола сите знаеле148 дека Организацијата не испукала ниту еден куршум, не нападнала ниту еден Турчин, значи не дала ниту еден посериозен повод за битолските колежи (по примерот на Солун), генералниот инспектор на трите вилаети (Солунски, Битолски и Скопски) Хилми-паша, чие седиште тогаш било во Скопје, пред рускиот конзул во Скопје и пред дописниците на „Будимпештански Хирлап“ и „Манчестер Гардијан“ ја дал следнава неточна и тенденциозна изјава: „Околу пладне (на 6 мај) во Битола на повеќе места во чаршијата се пукаше против Турците.

Меѓутоа, во Софија “водачите на воената партија“ биле инспирирани од рускиот конзул Бахметев.

Се случило Мечето од Скопје до Солун да патува со возот со кој биле пренесувани останките на рускиот конзул Григориј Шчербин, убиен во Косовска Митровица во март 1903 година.