ровок (прид.) - земја (имн.)

Ти држи право, а јас до лопатата ќе ставам од ровката земја. Ете - така!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Песни ечат во твои пазуви, рофка земја со трактор се оре, план сеидбен, норми надфрлени, поле мое, ко широко море!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Напластената ровка земја се отресе од неговата глава и тој жедно ја вдиша свежината на воздухот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тешка е оваа ситуација. Понекогаш сакам да пропаднам во темната и ровка земја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Почнав со посетата на онаа нива во Далјани, во која дамна, седнат во топлата свежо изорана бразда што се испаруваше, гледав како волците слегуваат по сртот на планината, темни четинари спроти пролетната проѕирност, гледав како две чавки ја опчекориле, гладни, нашата ровка земја, и како волците стигнуваат зад стапалата на татка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)