Над дабјето беше синопепелавото небо, а над плочите и мермерот од гробиштата, лад и тишина, прекинувана само од по некој крик на гавран или од ритмично удирање на клукајдрвец во стебло.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Едноличното ритмично удирање на војничките чизми ја претставуваше заднината на Голдштајновото блеење.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)