Познато беше тоа уште од времето на нацизмот; фолклорот во тој случај се претвори во политички обред на фетишизација на тестисите на Големиот Предок, чија една можна инкарнација станува Големиот Диктатор; мислам дека и немаше да ме разбере, оти Луција не беше интелектуално неограничена, иако беше многу работлива и чувствителна.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Беше ситен и жилав, благ во лицето и уште поблаг во зборењето, работлив и сиромав, со живи очи, сиви мустаќи, јаки безболни заби.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)