пченкарен (прид.) - леб (имн.)

Патникот брзаше по патот и со устата безгрижно свиркаше мелодија од некоја народна песна...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Околу половината на снагата имаше опашано шарен црвен појас, во кој беа закачени две-три главици праз и парче пченкарен леб.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш на Арсо му препиша да ја изедува храната што му се доделуваше секој ден - некоја сивкава посна чорба и пченкарен леб сличен на добро препечена цигла.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Пандо му подаде парче пченкарен леб и почнаа двајцата да сркаат од војничката порција од која Нумо се разделува само кога Пандо треба да стои во редицата пред казанот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога покрај него застана Пандо со полна лименка и со две парчиња сув пченкарен леб, Нумо, рече: - Добро велиш, Пандо, дека тука, во Прењес, не може човек дури и да полуди...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жени и мажи во години држеа ред, молчаливо подаваа карточиња, а жената од другата страна со ножици сечеше делови од картончето и потоа од големата тепција со нож сечеше пченкарен леб.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мајка му го зеде торбичето, кладе внатре едно парче пченкарен леб, неколку зелени пиперки, една главица праз, излезе надвор и му рече: - Еве ти го торбичето!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Влегоа во фурната. Во големи тепсии и плехови се печеше пченкарен леб.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А што е тоа баба Наца? - Во градот - почна да објаснува тој - пченкарниот леб го викаат баба Наца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа седна крај горското изворче, ја сметна торбичката од рамото, го извади пченкарниот лебец, неколку пиперки и почна слатко, слатко да јаде...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тие јадеа пченкарен леб, сирење и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас и Добрила навалени на колата јадевме леб и мармалад, а спроти нас ручаа албанските кочијаши.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)