Не можев да најдам подобар наслов за тие пусти времиња.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Времето е тоа што го осветлува и лицето, и опачината. Тоа пусто време!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
- Пусто време што носи, вели Мисајле Ковачот, напред овдека се каравме за синорот, вели, сега се бараме за друго.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)