Иако не можам да одречам дека околу секој збор што ни открива и најмала непријатност сврзана со некој поединец кој не ни е по волја, се лелее некоја прозрачна леснотија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ова лелеење се однесува не само на грдите настани од личниот живот на тие индивидуи туку и на несреќите што ќе им се случат и на нивните блиски.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Затоа сум спремен да признаам дека сожалувањето што го спомнав во врска со мешето на генералската ќерка има не само неодреден дури и чуден вкус туку е наросено и со еден посебен вид горчливо задоволство.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)