ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Телото на Ленин, за да остане нераспаднато, периодично мора да се изнесува од саркофагот и одново да се „освежува“.

Одржувањето на нераспаднатото тело како метафора за „оддржување на уметноста“ го спречува враќањето во неорганската, природна состојба која се наоѓа вон среќата или задоволството. (Среќата на народот, така, лежи во избегнувањето да исчезне телото на неговиот татко.) Интересно е што постои и една фотографија на Хирст каде што тој во мртовечница е фотографиран лице до лице со еден мртовец.

Тој толку очигледно сам себеси се лаже и тоа нему му е толку убедливо што му личи на природна состојба што поинаква не може да биде.

Измешаните, заплетени корени за него како за оригинален Закинтјанец беа природна состојба и една целина што го гради идентитетот на личноста, па затоа не полагаше многу на нив.

Така, Лука Карер во тешки времиња на окупацијата се обидуваше да им служи на тие вредности на заедницата.

Тоа не е ниту природна состојба ниту поединечна особеност, туку колективна појава, последица од општествената припадност.

Односно, ги земаат здраво за готово стандардните општествени дефиниции на родот и понатаму ги третираат, неизменети, како транспарентни одрази на природните факти.

Па ајде да повториме некои од нив.

Но таа оди и подалеку и ја покажува лудата екстравагантност на нашите културни конструкции за женственото.

Она што недостига во целава шпекулација е претставата за општественото како начин на суштествување што се состои и од лично и од колективно искуство.

Наместо тоа, склони се да ги избегнуваат така што го натурализираат општественото.

Геј-мажите, според него, навистина се одликуваат со природна состојба: заедничко ни е својството да му припаѓаме на трет или меѓупросторен пол, на половина пат помеѓу машкиот и женскиот (но поблизок до вториов). ‌Таа отворено есенцијалистичка или есенцијализирачка визија за природите на геј-мажите ги носи со себе вообичаените недостатоци, проблемите што по правило ги тиштат сите есенцијалистички модели на општествениот идентитет.

Третирајќи ги женствените идентитети како улоги наместо како суштини, како општествени изведби наместо како природни состојби, геј-културата им ги загрозува достоинственоста и легитимитетот и, со тоа, им го слабее правото од нас да изискуваат верба.

На тој начин, теориите за третиот пол ја срамнуваат разграниченоста меѓу полот и родот, а општественото го презапишуваат како природно.

Во својата заклучна реч, тој намерно одбива да ја огради работата, отфрлајќи говор со завиени квалификации и зборува великански, широкоопфатно, инклузивно и во универзализирачка смисла за „нашата дводуховност“ и за „нашите меѓупросторни природи“ (259).

Исходот, кој можеби не е секогаш намерен и посакуван, е експлозија на тој културен симболизам – поткопување на неговата моќ и на неговиот авторитет, нагризување на неговата тржествена угледност и подривање на неговата наводна разумност.

Но тоа не значи дека е избор.

Се зафаќаат со разни практики што конвенционално се бележат како женствени или мажествени – но кои можеби немаат никаква врска со машкоста и со женскоста – и им ги потврдуваат родовите кодирања, а како резултат на тоа излегува дека секој припадник на другиот пол што ќе ги усвои тие практики со тој „родово нетипичен“ избор обелоденува во основата некоја природна состојба на сексуална меѓупоставеност.

Тој зборува за „суштински начини“ на кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите, за „природи на геј-мажите“, за „геј-сензибилитет“ како „суштинска страна на човековата природа“.

Општественото упатува на облик на постоење кој произлегува од заедничкиот живот на човечките заедници и не исходува непосредно ниту од природната предодреденост ниту од индивидуалните варијации. ‌Како културна практика и како идентитет, да се биде геј е општествено искуство исто како што е општествено искуство да се биде Американец или да се биде припадник на средната класа или да се биде Чикано.

Таа се бори против културниот симболизам на женственоста така што ги увеличува нејзините апсурдности.

- И болеста е природна состојба, ѝ велеа, а од секоја болест не се умира.

Но најчесто главата ја држеше наведната над скутот.

Може дури да се рече дека Кулик се обидува да ја отелотвори желбата на длабинските еколози за враќање во природна состојба.

Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.

Двојноста е негова природна состојба. Инаку не би функционирал.