Пораснатите темни корени околу патецот ја откриваа нејзината природна боја – темнокафена.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Јас таква боја добивам само кога сум на летување и откако ќе се печам на плажа повеќе денови, а на Игбал тоа очигледно му беше неговата природна боја.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
А тој трмееше под бремето на својата тешка болка, која на еден ваков нечесен начин му ги врзуваше беспоштедно сите негови мускули и сето време мрмореше нешто и гледаше пред себе со широко растворените очи на страот, кои веќе не можеа да видат ништо во неговите природни бои, пред кои сѐ друго, освен тој страв, остануваше скриено.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
-Го гледаш она виножито? Неговата светлина ги содржи сите природни бои.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
И едната и другата боја не се држеше јако за колцата и малку по малку боите фатија да се рушат и под нив фати да сјае нивната природна боја „словенска” со одблесок „македонски” од географската област во која се распределени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Крупните сини очи ѝ беа невешто исцртани со зелени линии, а светлоцрвениот кармин се беше излижал од средината на нејзините полни усни, обрабувајќи ги со една разлеана линија.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Одбива шарените цвеќиња во дворот да ги обои со спреј и ги остава да цутат во природна боја.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)