Жената ѝ беше некоја далечна роднина, поправо посвојче во пошироката нејзина фамилија; но колку и да се чувствуваше приврзана кон нив, тие сепак ја сметаа за туѓинка, ако не и за слугинка, и ја дадоа за жена на првиот човек од улица што ја посака.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Признавам, од опусот на Барт најмногу сум приврзана кон неговите подоцнежни книги, оние од постструктуралистичката фаза на неговото пишување, жанровски и методолошки хибридни (како Задоволство во текстот/Lе plaisir du texte, 1973, или Светлата соба/Lа chambre claire, 1980) и белким и поради тоа апсолутно заводливи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Иако бев многу приврзана кон тетка Рајна и многу ѝ должевме, во тој момент како да ја отсакав.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Беа приврзани кон оние свои пиштоли и партизански пушки со пресечени цевки.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Но до крајот на животот на чудесен и величествен начин остана приврзана кон францускиот јазик и книжевност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Каква што е јас-те-сакам...
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Просто кажано, Барт, откако малкунѕе подостарел, како да посакал од сериозен научник да стане вистински писател, заинтересиран предимно за можноста на литераризирањето и на автобиографското есеизирање за некои од клучните феномени на културата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)