Дишан знаеше дека, кога веќе не е можно да се напредува, динамичките контрадикции на креацијата му го препуштаат местото на задоволството, повторувањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Уметничкото дело за него станува „прецизно сликарство“, оплеменето само со „убавината на рамнодушноста“.