прв (прид.) - плач (имн.)

Да го вкусиш, просто, светото на неискажливото: јас многу подоцна сфатив првиот плач на детето дека е Песна над песните...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На полицата под огништето Светото писмо и кон него се искачува и сам ги отвора кориците за да се скрие низ неговите страници првиот плач на детето во нашиот дом.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Нема крај оваа вечерна приказна, нема крај оваа елегија, нема крај овој очај, копнеж кој се претвара во пламен, оган за болка гладен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И никогаш не заборавајте тоа е се што ви треба за да останете човек.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш не заборавајте што ви беше потребно за да станете луѓе: да дишите длабоко, болката при првиот плач, мајчино млеко, грижа, љубов и топла прегратка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нема крај првиот плач кои не надои со живот, нема да има крај ни последната воздишка која ќе ни ја покаже смрта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но младите сопруги и сопрузи, чии газиња кога тие се раѓале доктор Станеф ги плеснал за првиот плач, сега доаѓаа кај него како пациенти, исто како што порано правеше претходната генерација.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Здив Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот кога влегуваш во телото на новороденчето со првиот плач, единствениот на којшто му се радуваме - па те нарекуваме Живот кога се враќаш онаму кајшто човечка нога не стапнува - па те нарекуваме Душа напатена како вечност кога копнееш, до последен здив по белата пена во којашто се топиш од сласт, и исчезнуваш Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сртовите да не нѐ изневерат оти предолго пешачиме по нив не за да им ја ублажиме стрмнината но очите за да си ги тревожиме со штотуку окутрени глетки оние кои не го испуштаат првиот плач на човек кој ќе блуди оттогаш па натаму!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кревет Во него првиот плач и последната воздишка, првото стенкање и последната ерекција.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)