Тие раце се скршени во една ноќ, кога пред паднатиот се слева сè - рефлекторските снопја, празните трапези, шарената, раздвижена маса околу арената.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Играв за нив со здрвена, накуца нога додека тие гледаа во празниот трапез над мене; се проѕеваа, заспиваа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)