ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Цената се знае: прогонство, гетоизација, проклетство, виолетова ѕвезда, главата на кланица... ... 198 Margina #11-12 [1994] | okno.mk На пошироката публика, се разбира, Џарман ѝ е попознат по филмовите отколку по сликите.

Меѓутоа, уште од детството и во текот на адолесценцијата, сликањето, како и проблемите на сликарството воопшто, беа негово примарно интересирање.

Преку сценографиите всушност тој и доаѓа во контакт со филмот, во 1970 г. се запознава со можностите на супер- осум камерата и го снима својот прв филм.

Девојките од Челзи претставува кулминација на неговото дотогашно творештво и успева да ја заинтересира пошироката публика, но истовремено и да го обележи крајот на неговото занимавање со филм.

Девојките од челзи и комерцијализацијата Иако спаѓа во авторите чиј севкупен опус е многу позначаен од поединечните оства­ру­вања, Ворхол во 1966 направи филм кој е секако најрепрезентативен за неговата работа.

Дури во шеесетите години бавно започнува Хармсовата фактична рехабилитација; необјавените текстови почнуваат да се публикуваат и да предизвикуваат внимание отпрва само во русистичките кругови, а подоцна и меѓу многу пошироката публика. (од книгата ДАНИИЛ ХАРМС, НУЛЕ И НИШТИЦЕ; приредувач: Дубравка Угрешиќ, ГЗХ, Загреб, 1987) 1994 „Темлум” објави едно книжуле на Хармс, интересно како поради „спојот” на „детскиот” и „возрасниот” Хармс така и поради концентрираната атрактивност на одбраниот материјал.

И навистина, не само што Хичкоковите американски филмови добиваа сѐ поширока публика, тие во секој поглед беа и полични и позрели, поосмислени и пооригинални, повешто направени и посериозни дела од сите оние што ги создаде во „зрелото доба”.

Би можеле да се наоѓаме исто така и во некоја хотелска соба во Лондон, или било каде на друго место.

Отсекогаш сум сакал да допрам до што поширока публика.

Има многу пречки што можеш сам да си ги поставиш, како извесни табу симболи и зборови, и да гарантираш дека твојата порака нема да биде чуена.

„Некој актер, актерка или режисер може да биде сакан од театарската критика, па дури и од пошироката публика, но никогаш нема да стане ’голем’ ако не го прифатат театарските бифеа“ ќе напише Р. Шербеџија во неговата автобиогравска книга „До последен здив“.

Постојат внатре институциите и не се видливи за пошироката публика.