Кога на неговата рака веќе не ѝ беше потребна поткрепа, таа иста рака ме турна во очајот, како во вакуумски простор, во кој со подеднаква брзина, со подеднаква бавност, паѓаат и пердувот и оловото, и крвта и душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Не сметав дури и дека му е потребна поткрепа и дека токму од мене очекува таков вид подршка.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И уште една додавка. Зошто да ја премолчам?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Веројатно беше помислил дека ѝ е потребна поткрепа.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)