Еднаш, тоа е чувство на timing како кај музицирањето, модулирањето или формулирањето на белешки; тоа е фразирање.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
И вторпат, тоа е не-време, сингуларност, zero-wait, потполн колапс на темпоралната дистанца.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)