Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Останува во сенка, незабележано... колку бразди врз челото испишав... ко нејасно кинеско писмо колку букви, толку години потиснати со времето избришани, избледени...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)