последен (прид.) - од (предл.)

Да благодари што тие зборови беа последните од неговата беседа, та не се разбра во публиката никаква забуна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Последниот од нас, во спортски гаќички и мајца, наизменично изведуваше гимнастички вежби, синхронизирано со вресоците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
По таа историја може да се проучи како сегашните варијации се добиени од постари и последниве од еден општ македонски јазик, а тој од една јужнословенска група итн.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Последниот од последните оџачари скопски, меѓу два семафора – брзински расисти, меѓу два контејнера – ѓубрефрлачи...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Одвај чекаа да ја завршат куќата, последната од групата, зашто тие, односно Компанијата за изградба на Идн Парк, имаше потпишано договор да изградат еден отворен паркинг за илјада коли, само на неколку милји од Идн Парк, општината во која живееја тие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас само ќе ги подредам парченцата и сликата последна од ќерката твоја ќе ти ја дадам – цела.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти благодарам за тоа. Те прегрнува и те бакнува првиот и последен од гемиџиите, од самооткажаните. Твојот Орце“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А, тие денови, последните од учебната година, толку се имаше разлошено, што не можев да го поднесувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Излегуваше последен од колата и пред него сите се потргнаа, правејќи му место и смешкајќи се кон него, а селаните, гледајќи го тој почит, се веднуваа и се оддалечуваа мрморејќи по нешто под мустаќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ш се роди како последно, седмо дете во неговото семејство. Прооде на четири години, последен од сите негови врсници.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)