Да не е пак последен крик? Не дај боже! Но брзо се созела.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А ние од двете страни во нејзино име јуришаме, паѓаме ничкум, со лице удираме во окрвавената земја, ја гриземе за да си ги олесниме болките, да испуштиме последен крик и здив.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)