Тогаш, излегува дека меѓу нечувствувањето никаква потреба да му се припаѓа на нешто и чувствувањето неодолив порив да влезеш низ примамливион влез на маалскион пијано-бар не зјае никаква непремостлива генерациска провалија, туку само тенок меѓуграничен појас што не е поголем од деценија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но, изгледа дека суштествувањето како геј, сепак, е единственото нешто за кое воопшто зборуваат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Геј-луѓето изгледа постојано откриваат, а потоа и преоткриваат – секогаш со истата шокираност и изненаденост, со истата неочекувана вџашеност – колку тривијална работа им е гејството, колку малку им е важно, колку е безначајно во поголемиот сплет на работите, колку малку се идентификуваат со него, колку мала потреба имаат да ѝ припаѓаат на култура што се гради околу него.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Упорното одрекување дека геј-културата постои или дека е релевантна за помладата генерација е дел од еден поголем образец.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)