плачлив (прид.) - глас (имн.)

- Мамо, има човек на балконот! – реков со плачлив глас.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„ Ох, другар“, почна таа со здодевно плачлив глас, „ помислив дека ве слушнав како доаѓате.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Што сакаш? - со плачлив глас прашува Ване.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Си замина - со плачлив глас му одговара чавчето: - И ти си ми некој воспитувач на младите генерации!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Застанаа, не гледаа како правиме падни – стани, како претрчуваме и прескокнуваме ровови и наеднаш не пронижа плачлив глас. – Синко Јане!!!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сѐ уште тапкаше во место кога повторно до нејзините уши допре уште еден, но со друга боја плачлив глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)