отворен (прид.) - книга (имн.)

Така Господ ти помага да бидеш: жив и здрав, доволно силен, да останеш исправен пред животот, а не да дозволиш тој да те свитка, како млада тревка. – зборуваше баба ми, а јас учев од неа како од отворена книга.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа, кога ќе влезеше неусетно во неговата работна соба да му донесе чај или нешто што беше подготвила за децата, ќе видеше на масата широко отворени книги, енциклопедии, атласи од областа на астрономијата, зоологијата, ботаниката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
IV Мајка ми ретко, многу ретко, влегуваше во работната соба на татко ми во длабоките ноќи кога тој размислуваше над отворените книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тука зрачеше старата жолта светлина врз отворените книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој му читаше, објаснуваше, од ширум отворените книги, некои со слики за козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми мирно го пречека Чанга вртејќи нова страница на отворената книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За неа животот на семејството беше нејзината единствена голема отворена книга, а деновите, страници на семејството, на нејзините деца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првпат беше уплашена за татко ми, да не скршнал во некој свиок на отворените книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој ја крена главата од отворените книги и, со вечно благиот израз, го прифати загрижениот поглед на мајка ми. – Прости – започна веднаш мајка ми – што те вознемирувам во оваа доба. Морав.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Долго, долго во ноќта кога сите нѐ прифаќаше во своите прегратки сонот и во него шетаа нашите кози, тој остануваше во просторот што го означуваа зраците на ламбата врз неговата отворена книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ беше како некогаш, подготвено за патување по брановите на времето, по страниците на отворените книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред гаражата СТОЈАДИН со смачкана лева предница и скршено предно стакло.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Олеснително воздивнав и се загледав во очите на тато. Ме прочита како отворена книга.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Леле, нешто лошо станало!“ извика Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Му се доближи внимателно, како и секогаш кога сонот ќе го совладаше врз отворените книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А на сето тоа, единствени сведоци беа токму овие книги, отворените книги на нашите животи...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко почнуваше уште една битка со своите отворени книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татковата глава беше спуштена на бирото, врз отворените книги и сиџили.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татковиот благ глас се слеваше во тишината која не престануваше да одекнува од ширум отворените книги, последните вистински докажани Таткови пријатели.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во библиотеката го чекаше стоплениот стол, отворената книга и незаинтересираните тилови на другите читатели, наведнати над својот дел од масите додека во тишината на читалната се слушаше само повременото превртување на страниците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Се случи тоа вака: Една вечер, некаде пред крајот на зимата, седев крај печката со отворена книга врз колената.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога го вади креветот од ѕидот, од него испаѓаат залепените, отворени книги, како пеперутки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Рада како да му ги читаше мислите од отворена книга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мајка, која бришејќи ја насобраната прав врз отворените книги во библиотеката и на чардакот, се чудеше на различните облици на лавиринти и со својата изострена интуиција, насетуваше дека сопругот бездруго замислува ново поместување на семејството, макар што тогаш границите на земјата беа херметички затворени, особено границата зад која остана нашиот поранешен живот, со нашата стара куќа, со роднините.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата, Татко и Камилски, крај нивните обединете обединети и ширум отворени книги за балканските јазици и балканското јаничарство, не чувствуваа никаков замор и беа свежи и орни да го продолжат својот долг разговор, небаре најдени пред нивната духовна еурека спроти целосниот блесок на сонцето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За кратко време врз неговата работна маса се најдоа неколку отворени книги за историјата на лавиринтите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но повторно, патувајќи од својата библиотека до чардакот со отворена книга, се убедуваше дека Балканот, сепак, останува лавиринт на лавиринтите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше убаво, радосно расположен, чиниш подлетнуваше кога се искачуваше по скалите, упатен на чардакот каде што го очекуваше Татко со отворените книги за јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски се враќаше дома потпевнувајќи една арија од Верди, која обично ја потпевнуваше во радосни мигови, но најчесто во својата библиотека, крај отворените книги, особено кога ќе наидеше на мисла при читањето, којашто ќе му го огрееше срцето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со таа мисла Татко и заспа крај отворените книги...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко по обичај го чекаше Камилски на чардакот крај масата со отворените книги, со вазната со свежи мирисливи каранфили и трендафили од Мајкината градина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш неговиот весел и полетен пев прострујуваше во куќата и тоа беше сигнал дека Камилски сретнал добар автор меѓу многуте книги во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XXII Татко со години над своите отворени книги размислуваше за потеклото на јазикот, за неговата вистинска дефиниција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски внесен слушаше. Првин ја стави Книгата за воспитувањето во својата излитена професорска чанта во првата преграда која ја затвори со металното синџирче, а потоа слушајќи го внимателно Татко, погледот го упати врз неколкуте отворени книги и списи за лавиринтите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сето тоа, колку и да беше катадневно, на Јана ѝ изгледаше како еден необичен свет од првпат отворена книга.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лакхдар Брахими гледајќи во отворената книга на Малро Човеквата судбина, замислено рече: Се чини мина засекогаш времето на големите, харизматични личности-интелектуалци во поновата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние сме овде на Медитеранот речиси сите врз огромна мина која во секој момент може да експлодира!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лакхдар Брахими беше во право. Ја крена отворената книга.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Продолжував да читам во отворената книга на која никој не ми обрнуваше внимание: Војникот го означува најболниот белег на варварството кој опстанува меѓу луѓето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше една од легендарните личности во која имаа доверба и Исток и Запад, и окупираните, и окупаторите. Беше човекот-надеж...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа книга која говори за дезилузионизмот по фазата на адорација на левите европски интелектуалци од советскиот сталинизам (како Сартр, Арагон, Сартр и други) беше поводот разговорот да се префрли на улогата на личноста, на интелектуалците, на големите дипломати во разврската на современите историски процеси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште неседнат, на работната маса на амбасадорот забележав две отворени книги: една беше Дневникот на Андре Жид, во кој беше опфатен и неговиот туниски период, а другата беше романот на Андре Малро Човековата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас сум сам пред каменот Отворена книга Што самува во самица.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Татко, по откривањето на знамињата, остана длабоко да размислува на чардакот над отворената книга.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога згаснуваше тивко неговиот живот и тој повеќе не можеше со нас, израснатите деца, ниту сам до железничката станица, остануваше до длабоко во ноќта со отворена книга, крај жолтата ламба, како ноќно сонце на неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко мигум го крена погледот од отворената книга, а Мајка од плеталото. – Душата е, синко, сè што ни се случува додека сме живи – рече Татко, замислено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На чардакот, крај отворените книги, старите судски кадиски записи, сиџилите на кои им жртвува голем дел од животот, потоа книгите за балканските империи, од чии содржини црпеше докази за својата замислена Историја на Балканот низ падовите на империите, Татко сега, со Мајка, како да го прелистуваше, за прв пат, пожолтениот албум на времето на нивното задоцнето брачно, љубовно патување во Италија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Среде отворените книги, мапи, цртежи на јагулите, беше ставена мајчината вазна со Игоровото цвеќе што растеше крај Езерото, со свежа миризма и покрај доцната есен.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Татко сега му беше потребна вистинската тишина, тишината на отворените книги, за да го смири во себе немирот што се пластеше во текот на целиот ден.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој повторно го извиши гласот: - Судбината го донесе пред куќи Игора Лозински во која беа отворени книги за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка остана замолчена. Гледаше во отворените книги, ја следеше татковата мисла.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така Татко размислуваше во бурната балканска ноќ крај отворените книги, кога јагулите сè уште, макар решетани од рибарите, од далјаните, го продолжуваа својот пат кон Америка...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во таа тишина на отворените книги силно ферментираше неговата мисла.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Навистина, бев во трета просторија, пуста, само со тркалезна маса на средината и отворена книга на масата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Татковиот гроб сега ми се виде голема, ширум отворена книга што ја прелистуваа прстите на времето...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во оваа книга се содржани сите метафори на балканската сага. Таа останува трајно отворена книга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татко мигум го крена погледот од отворената книга, а Мајка од плеталото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Текот на многу таткови мисли, можеше верно да се открива врз страниците на неговите отворени книги врз кои имаше истресено најмногу пепел – најмногу врз светите книги, нападната и разлеана врз редовите за време на неговите занесни читања кога забораваше да ја истресе во пепелникот што Мајка постојано го ставаше пред него.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко го крена погледот од отворената книга. Задоволно во себе одобруваше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татковиот гроб сега ми се виде голема, ширум отворена книга што ја прелистуваа прстите на времето...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Посебно незаборавно ми е она кога тој излезе од олтарот гологлав и облечен во онаа широка црвеникава мантија целата извезена со сребро и нашарена со жолти шари, со отворена книга во едната рака и со расчадената кадилница во другата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А на горниот крај, на десната страна, беше пцалтирницата во која се држеа неколку книги, а на чиј врв беа поставени две штици пирамида на оска на која можеш да поставиш четири отворени книги и да го завртиш така што да можеш да ја читаш која сакаш од книгите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Какви и колку, никој не знае, ама тие што ретко одат дома кај него секогаш го наоѓале крај огништето со отворена книга, а сега в црква почна и јавно да ги чита на пангарот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако ги разгледа сите шишиња и чаши, го здогледа во аголот зад шанкот дебелиот човек седнат пред касата и со отворена книга на коленото пред него, отворена, ставена врз бутината, отворена и поклопена со неговата тешка рака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)