Му се приближуваше со оние свои огромни скокови, од чии што удари потреперуваше, протатнувајќи, сета земја, и Змејко сега можеше со свои очи да види како оние негови завиорени в страна огромни заби ги делнуваат како завиорени сабји доста дебелите стебленки на дрвјата, што му стоеја на патот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, тој човек беше неодоливо мил, со големи кафени очи, игриви, и ностагични, и, руси темперамент со огромни скокови од налудничава веселост до апатичен молк.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)