По обилниот ручек (келнерката Цвета беше задолжена во 14 часот да му принесе топол оброк) тој се повлекуваше зад талпите потпрени на еден бор зад осматрачницата и, додека си го вадеше, песот Мурго, мафтајќи со опашката, полека ќе му се приближеше, ќе ги кренеше предните нозе и ќе ги потпреше на неговиот грб, но Гоше силно ќе го удреше со петица по стомакот, остро, на прва, со ѓон, за да не се случи нешто непредвидено, на тоа Мурго ќе заквичеше, ќе ги свиткаше задните нозе, ќе клекнеше на тревата (таа беше мека, англиска, добро одгледана и секогаш влажна, свежо испрскана), и по неа го лизгаше курот, надигнат, црвен, светнат, го влечеше по влажната трева до оградата и назад, по неколку пати, сè додека не свршеше.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Месото било свежо, здраво, и не полно со хормони како оние купечките - овие кокошки биле нивни и тие ги чувале и ги колеле само во специјални прилики.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Почекав другите да си легнат, да ги одремат попладневните часови по обилниот ручек, за да имам малку време да поминам сам во тоалетот.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
По завршениот обилен ручек, Саво и Снеже ги фатија сенките на другиот крај од оревот. Му се препуштија на празничното уживање.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)