Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Секогаш одново, имено, се покажува дека реалната тежина на нивната соработка со известувачките служби всушност е занемарлива.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Посебно го инспирираа бескрајните комбинации на овие две бои кои во преливите, во префинетите нијанси на нивната соработка, водеа и до помодрувања, појава што аптекарот ја согледуваше во корелација со човекот како мислечко битие и, бликнувањето на оваа боја на човековото лице, тој ја толкуваше како израз на внатрешни конвулзии и на сложени психолошки состојби.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)