Сега, во кафеана до врвполна со нејасно и згуснато жожорење, се сеќавам на неговата прикаска и го слушам или го измислувам морничавиот разговор помеѓу двајцата ранети: во нив се наталожува мраз , кора врз кора, и сепак се живи, ги држи омраза, еден мора да умре пред ругиот, тоа е нивна правда и нивен закон.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тоа беше нешто, што требаше да остане скриено пред очите и на најслабиот од неговото ненаситно племе; тоа си остануваше беспрекословен и јасен еден само нивен закон.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)