И го пишував мојот задоцнет одговор на нејзиното последно писмо по мојот успешен дипломатски ден, како некое дополнување на мојата целосна среќа.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Ме бара, а не може да ме здогледа, подзастанува малку и пак тргнува по скалите до влезот на авионот, оти другите патници ја туркаат напред и, готово е, веќе ја нема.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Беше тоа нејзиното последно свирење.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Се сети на нејзиното последно писмо што го прими во единицата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тамам ќе го довикнев во сеќавањата, мислите ќе ми отидеа кај Ивана, кон нашата разделба на аеродромот, кон нејзиното последно завртување накај мене пред да влезе во авионот и нејзиниот израз на лицето што ме бара низ луѓето кои стоеја пред аеродромската зграда и ги испраќаа со поглед своите блиски.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)