Дали Дерида има право да ја согледува целата Западна метафизика во светлината на философијата на јазикот е едно интересно прашање што овде нема да го разгледуваме. 2. ...
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Со својата широка гостопримливост за геј-желбата, како и со самата своја форма, чии нарушителни смени на начинот ја укинувале нормалната, обичната стварност и ја заменувале со лирска, игрива, откачена и екстатична алтернатива, мјузиклот на одреден вид геј-гледачи им ја пренесувал, „дури и при нејзиното одрекување, хомосексуалната склоност на светот“. (132–133) Без воопшто да ги признае геј-мажите и дури и при самиот чин на одрекување на нивното постоење, бродвејскиот мјузикл им дозволил да учествуваат во настраните начини на суштествување и чувствување.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Дерида дава одговор на ова прашање со помош на една критика на структуралистичките теории на значење, особено на теоријата на Сосир.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
И Отсутност Толку за тоа што присутноста е; понатаму за нејзиното одрекување.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)