И колку беше таа понежна и помила, и на сѐ одвратуваше само со солзи и со молба да се опаметам и поверувам во нејзината невиност - толку посигурен бев дека се преправа...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само да можеше да го разлути и да ѝ ги истури обвинувањата в лице, да ја осуди, и тогаш таа ќе може да се брани наместо да го моли да ја разбере и да ја признае нејзината невиност.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Зарем беше толку слеп, не ѝ погледна во очи на Рада, не ја виде нејзината невиност.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ни на крај памет не му падна да ја земе предвид можноста за нејзината невиност бидејќи воопшто немаше потреба од такво размислување.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)