нејзин (прид.) - мисла (имн.)

— Го виде ли, Нешко, свекор ти? — ја боцна Бојана Неда, небаре ги читаше нејзините мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не молкот, ами душата и духот владеат со нејзините мисли и со чувствата на сите и кај сите одделно истиснува спомени, сакања и присакувања и така занесени го забораваат барем за миг болното стегање во стомакот, влагата и студенилото, печењето на плускавците, болките во нозете и рамењата и неотстапната потреба да се наспијат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој ли ѝ влегол во гримерната и ја прекинува во нејзините мисли! Нагло се заврте. Драган?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Звукот на гитарата не успеваше да се слее со нејзините мисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Барабанот во нејзините гради биеше во ритмот на нејзините мисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се присети на заклетвата што самата си ја даде дека тој никогаш не ќе смее да ѝ се доближи, а не да влезе во нејзините мисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рада ја прекина нејзината мисла. - Сѐ во свое време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзината мисла ја сведе на согледбата: „Грците не ги гледаат Албанците како рисјани, додека Турците ги прифаќаат само како муслимани.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нејзиното тело го измами неговото тело и сега нејзината мисла се обидуваше да ја измами и неговата мисла, така што измамата ќе стане нераскинлива, ќе се вгради во нивниот брак.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И како потврдување на нејзината мисла, две одвратни врани ги испратија своите рапави и зарипнати гласови над бавчите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со нестрпливост, нејзините мисли ги опфатија сите овие места, и пред нејзината глетка блеснаа дури и оние места за кои таа не беше сосема свесна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа си дозволи сама да се убеди во тоа и го охрабри тоа верување да се всели и да расне во нејзините мисли, зашто со целото свое битие гореше од желба да го отфрли постоењето на змијата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А потоа ја гушна, како дете што се гушнува, ја стегна и силно, и милно, колку да издиши лошиот воздух од нејзината мисла.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ова место го избрав за мој вечен дом“ соопшти таа, а насмевката не ѝ слегуваше од усните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Перса ја прифаќаше нејзината мисла, ја храбреше Златната она, што ја притискало!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија веќе знае дека нејзината мисла, иако не изговорена, за тоа дека се оддалечуваат, е преселена во Чана.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го повторуваше многупати во животот зборот амбасадор, во различни ситуации, кога историјата се закануваше, а нејзините мисли беа упатени кон Истанбул.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Такви исти верувања, кај различни луѓе, на различни простори, се повторуваат неброено многу пати низ времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Цитира дури и една нејзина мисла: Ана вели дека ние, луѓето, кога веќе имаме храброст да го доживееме убавото во љубовта, треба да имаме храброст да се соочиме и со нејзините грди страни!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко ја прочита нејзината мисла и продолжи: – Писмото се сметало за божја особина, а не за него­во дело, какви што се неговото милосрдие, правичноста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)