Дојдовме како што реков во 1955 година во ноември... (тука е крајот на нејзините исповеди) Тука застана мајка ми Ласа Кривошеева Скендерова.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Но најчудно беше тоа што гледајќи ја, така заробен во униформата како во оклоп на својата судбина, маслинестозелен дури и во лицето, тој воопшто не беше изненаден од нејзината исповед.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Последниот контакт со мојата мајка беше телефонскиот разговор околу 9,30 часот, утрото на 14 април.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)