Чувствувањето и сознанието за оствареното согласје на сите нејзини елементи, при нужната многуслојност и многузначност на лирскиот дискурс, до онаа мера го ослободуваа творецот од разбирливите дилеми и прашалници што го охрабруваат под нив да го напише своето име.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Чувствував дека ѝ припаѓам како еден од нејзините елементи.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)