нејасен (прид.) - глас (имн.)

Нѐ пречека силна светлост и шум на нејасни гласови.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вилиците го болеа, низ отворените пори на жешката течеше златна смола додека без напор ловеше еден далечен и нејасен глас - на Никола, не, на Јана - не, сеедно, и се прашуваше кој сум и каде сум.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од дворот на гимназијата, најпрвин тивко а потоа сѐ посилно, долета врева на нејасни гласови.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Слушаше плисок на вода и нејасни гласови. „Сигурно близу е морето“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Горе, на третиот кат, застанавме пред голема врата од оревово дрво што мазно светкаше; зад неа се слушаа нејасни гласови, далечен шумор кој зборуваше за повеќе луѓе што разговараат неповрзано и на повеќе теми одеднаш.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)