горе е густиот непробоен таван од гранки- околу се топат свеќите- бесшумно се пали телевизорот- прскаат капиларите- бам барам- а студи- внатре студи- по кожата прилепени капки во сок- не можам да се помрднам-на подот- разголена од појасот надолу- сама- со ненаситна ѕверка во себе-заробена во пепелавите канџи на стравот- ме јадат црви бубачки во моиет црева- се множат- грижат
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)