ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Секому од нив му е доволен неговиот сопствен товар.

Гита го испрашува гледајќи го во празните, сиви зеници, без и да отвори уста, го прашуваат очите на неговите сопствени деца, очите на луѓето што едвај ги среќава низ испразнетите гета, погледите на оние 43 илјади луѓе што заминаа со писокот и чадот на локомотивите и што ги нема веќе, а тој, ете, ги гледа секаде наоколу.

Во иследничката канцеларија постои само стварноста и реконструирањето на неодамнешното минато, неговата функција, неговите функционерски потези.

Европа што ослободува и Европа што цинично уништува.

Вујко им, кој имаше фотографски дуќан во Солун, и тој пргав и агилен каков што беше, отсекогаш гледаше подалеку од сите нив и од неговото сопствено, и од останатото семејство на жена му.  Вечерта откако децата отпатуваа, Моше и Нина не можеа да заспијат.

Сметам дека доколку е така, на повидок е една напнатост помеѓу она што тој го има на ум и неговото сопствено инсистирање (коректно, како што многумина би се согласиле), врз барањето за јавни ограничувања во поглед на значењето, нешто кое е потребно заради успешна комункација и е поткрепено од аргументи.

Дали Витгенштајн има на ум нешто повеќе од ова?

На задоволителен начин на тој човек може да му се одговори само на неговиот сопствен терен.

Насилство - тоа е обид да се ограничи слободата на другиот, да се примора да делува како што сакаме ние, но со крајно отсуство на грижа, проследено со рамнодушност кон неговото сопствено постоење и судбина.

И покрај тоа на филмот не му недостигаат хичкоковски потези; така веќе самото ограничување на случувањето на чамецот за спасување среде море не е никаква површинска екстраваганција, туку е втемелена со типична хичкоковска драматургија, кадешто напнатоста од ширината на случувањата се пренесува во „длабочина”, во 156 Margina #22 [1995] | okno.mk заплетканите, удвоени меѓусебни односи - драматичен контраст на некој настан е неговата сопствена темна, задна страна, а не надворешната противигра.

Се надевам дека описот ќе ни покаже дека доколку екстраординарното однесување на психотичниот го посматраме од негов сопствен агол на гледање, голем дел од таквото однесување станува разбирливо.

Понекогаш на Дејв му беше тешко да се присети дека ова грубо, намуртено суштество кое постојано го напаѓа всушност е неговиот сопствен син.

Службениците му ги подаваа потврдите од шалтерите како да му ја издаваат неговата сопствена посмртница - толку се надеваа дека последен пат се гледаат.

Факт е дека овие испреплетени линии како некакви митски лавиринти водат кон една средишна просторија, ќелија на избавувањето; во случајот на Леонардо веројатно се работи за неговото сопствено контемплирачко јаство како средиште на светот...

И самиот Хундертвасер наведува нему познати примери од еколошката архитектура, кои имаа значајно влијание при конципирањето на неговите сопствени архитектурни решенија.

Чувствуваше само дека некоја сила надвор од него му ја одзема неговата сопствена сила, до таа мера што не можеше ни да ја мрдне раката до лицето ни да испушти глас од грлото.

Зашто ателјето на Гого беше жива слика на општ неред, во кој исклучиво тој гледаше некаков ред или ред нему што му годи колку што му треба, па затоа за жива глава не оставаше туѓа рака да го зачисти, па макар да е тоа и неговата сопствена жена.

Во прочуениот претпоследен став од Tractatus-от Витгенштајн признава дека неговите сопствени зборови се бесмислени. 7.

Во тоа време ја измисли машината за истражување на вре­мето.

Тој не знаел што претставувале тие, но нивната таинственост му зборувала дека можат да бидат само нешто добро.

Но самиот Дерида го користи јазикот за да ги изрази своите гледишта, така што ние можеме неговите гледишта да ги примениме врз неговите сопствени списи.

Кратил бил екстремен хераклитовец кој верувал дека сѐ е во состојба на постојан проток; а ова “сѐ” ги вклучува И значењата.

Кога ќе дојде време, ќе се навратиме на ова.

Иако некој може да ги консултира останатите и да учи од нив како да расудува, конечната одлука дали да прифати извесен заклучок ќе биде негова сопствена.

Уште повеќе, неговата реакција на ова беше идентична со онаа на Дерида: херојско држење.

По повод излож­бата на цртежи и објекти од 1971 г. еден критичар напиша: „Од бандажираното мало детско стапало и валканата детска ракавица, до страниците со многу прецр­тани броеви, неговото сопствено детство оживува.“

Кога Кратил би имал право, овој проток на значења би ги лишил И неговите сопствени тврдења од каква И да било одредена смисла.

Исто така, во Бојсовата инсталација Zeige deine Wunde (Покажи ја својата рана) од 1976 г., раната е нанесена во детството. 100 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

Иако изјавите на Дерида може да не значат ништо во која И да е апсолутна смисла, сепак, идејата за тоа како тие се интерпретираат да значат совршено има смисла.

Јасно е дека таа заслужува поголемо внимание.

Дерида ни даде едно објаснување на јазикот, за тоа како тој има значење, а како не.

Сепак, нивните процеси на расудување треба да се извршуваат индивидуално.

Првиот, И покусиот, е мошне општ.

Чувството на штета е присутно во целата уметност на Бојс.

Од друга страна, Дерида го одрекува постоењето на такви нешта И оттаму заклучува дека смислата не е одредена.

Деридините гледишта се применуваат на јазикот општо, па според тоа, мора да се применат И на неговите сопствени списи.

Бојс имаше посебен талент за повторно оживување на многу митови на не-илустративен начин; за Бојс, новиот човек е одговорен за неговиот сопствен духовен живот, по смртта и пред раѓањето.

Тој често правеше портрети на жена, Амазонка, мајка.

На ист начин за Кант секој морален чинител треба да биде автономен легализирајќи го моралниот закон независно за себеси.

Она што го привлекло детето била интиуцијата за неговата сопствена историја и време и за присуството на нешто што никој не го забележал”.

Тој опишува како неговите сопствени перцепции се енормно повишени откако пуши марихуана: како уште од самиот почеток на уживање на марихуаната сфатил во колкава мерка станал осетлив на сликите на различните уметници како што се Кле (Klee), Сезан (Cesane) и Рембрант (Rembrandt) и како ова посебно доживување под дејство на марихуаната, еднаш доживеано, останало во нормалната свест, иако неговата нормална свест сега има многу поширок опсег.

Од друга страна, маниризмот на Гринавеј овде не го споменуваме како нешто негативно: неговиот манир во голема мерка е негов сопствен изум, и така барем авторски е легитимен.

Со истите зборови би можел да се опише и „Книгите на Просперо“ (Prospero’s Books), неговата сопствена филмска адаптација на Шекспировата драма „Бура“.

Меѓутоа, Гринавеј некои теми ги доведува до таков степен што повеќе има врска со неговите сопствени опсесии отколку со оние на Шекспир.

На творецот не му е дозволено да суди за неговото сопствено дело.

Сеедно каков пристап ќе избере и сеедно каков метод ќе примени, тешко е да се процени колку е авторот во состојба тоа успешно да го направи кога е во прашање неговото сопствено творештво, притоа да не ги изневери колку основните важечки принципи на теоретската опсервација што ја применува, толку и да ги појасни, барем, стожерните пунктови на сопственото творечко искуство.

Од друга страна, настојувањето на „Стремеж“, секој автор чија книга ја објавува да ја придружи со негова размисла за неговиот сопствен опит, може да претставува, исто така, едно своевидно проширување на теоретскиот дијапазон, што ќе го зголеми нашето книжевно искуство, што ќе формулира од денешен аспект некои пунктови на нашите естетски стојалишта, и, што е од особено значење, - ќе ги открие, невидливите јадра од кои зрачи посебноста на приодот кон поезијата на современиот македонски автор.

Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.

Испитувачки гледаше во лицето на брат му и на него не виде никаков знак од она што зрачеше на неговото сопствено лице.

Погледот пак се сврте кон Даниел, и вториот кој токму тогаш гледаше право во него, четирите очи, поточно нивните погледи, се разминаа како две птици во лет и скршнаа еден од друг, но погледот на Боб бргу се врати кон лицето на Даниел и тој ја извлече потребната сила, не од неговите сопствени извори, туку од измачениот лик на човекот што беше извор на неговата слабост.

Наспроти неговата сопствена бура, воздухот околу него беше мирен.

За некој однадвор, што ѕирка во овој свет од градини, што беше голем два акри и беше опкружен со ѕидови, кои беа обраснати со бршлен, и со жива ограда и дрвја, тој не значеше ништо, но за Милан беше изобилство од интереси, од кои поголемиот дел беа негова сопствена креација.

Како тоа да беше нешто повеќе од ехото на неговиот сопствен глас што одеше во гредите, тој ги слушна зборовите, „Некој долу те бара тебе, Ден“.

Одвреме-навреме неговото срце, со своите крилја удираше во неговите гради, како птица во кафез, и со својата вознемиреност комуницираше со целиот кревет, што се чинеше како да дише со ритамот на неговото сопствено дишење.

Столетието што го делеше од дедо му имењак, ја загуби својата перспектива и неговото сопствено време и неговото „јас“ се склопија со времето и своето „јас“ на неговиот предок, така тој сега стана опседнат од верувањето дека тој лично, а не прадедо му, го изградил мостот на Луда Река, и дека во потпорите на тој мост, што е прикажан во многу приказни, тој ја жртвувал својата невеста.

Тоните цемент што ја притискаа сенката на Рози го повредуваа и неговото сопствено живо месо.

Да ја разгледаме уште еднаш онаа мигновена секвенција на сликите од Милдред Пирс.

Тоа е самото нешто.

За да ги ожнее тие приноси, забележува Естер Њутн, „прикриениот хомосексуалец мора, всушност, да изигрува маж, односно, мора на „стрејт“-светот да му изгледа како да ги исполнува (или да не ги прекршува) сите задолжителности на машката улога онака како што се дефинирани од ‘стрејт’-светот“217А ако сака таа глума да му појде од рака, еден геј-маж најпрвин ќе мора самиот да се фати за сопствена ригорозна антрополошка теренска работа: ќе мора многу да внимава како се однесуваат припадниците на неговото сопствено општество.

Може да се разбере, под услов да се објаснува со неговите сопствени поими.

Но она за што се работи, она на што упатува, не е ништо друго освен самиот тој, ништо освен неговата вредност во рамките на внатрешно доследен, формален систем на значење.

Сексуалната желба за полово конкретен вид објект е израз и на сексуален субјективитет и белег на родов идентитет.

Колку и да е тешко да се конкретизира значењето на стилот, тоа, сепак, не е сосема невозможно.

Маж кој чувствува хомосексуална желба нужно се става во положбата на сексуален субјект и во општествената улога на жена, сигурно според перцепциите што другите ги имаат за него и – барем на некое ниво или до одреден степен – според неговата сопствена перцепција за самиот себеси.

А колку помалку машката хомосексуална желба се пројавува на таков агресивен, фалусен начин, толку поповрзана ќе изгледа со некоја женствена родова улога. ‌Ова значи дека родот и сексуалноста се строго поврзани.

Ете зошто, како што вели Д. А. Милер, „стилот“ е „глетка“ за која „е тешко да се зборува... која дури и тешко се гледа“.381 Или, како што тоа го срочил Оскар Вајлд, „Вистинската мистерија на светот е видливото“.382 Средишниот дел на книгава му се посвети на гледањето, на разбирањето и на зборувањето за значењето на мелодрамата како геј-стил – и на зборувањето за него во негови сопствени поими како нешто своевидно.

Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.

Не ни можеше да помисли дека тоа е неговото сопствено изморено битие кое желно прета, целосно запоставено талка низ пустата гора, надевајки се дека сопственикот, еден ден ќе го пронајде.

Со негово сопствено одобрување, тој не го допира животот слободно, не ги чувствува зраците што невидливо се пробиваат во него однадвор, и не ги шири слободно своите зраци нанадвор, од бисерот на неговаата школка.

-Единството е неговиот сопствен извор.

Тоа е една од оние ситуации кога всушност не знаете што настаните бараат од вас, како вие се вклопувате во редоследот на нештата.

И потоа, се разбира, жалење затоа што не прашавте за техничките детали околу неговиот погреб.

Борхес дојде во женева да ја побара земјата која, како што годините минуваа, во голема мера стана негова сопствена.

Аргентина, неговата земја - чувствуваше - за него беше загубена, а швајцарија му го понуди оној мир што не можеше да го најде во својат родна земја.

Освен тоа, како да го пратите в гроб човекот чијшто живот беше измислица на неговата сопствена литература, слово на неговиот сопствен дух?

Аргентина, за Борхес, претставуваше купче пријатели, неколку национални и семејни митови, шпанскиот јазик, драгите места и драгите улици во Буенос Аирес.

Ја спуштив слушалката повеќе збунет отколку вознемирен.

Но Аргентина беше многу повеќе од тоа: нација која од Перон во 40-ите години мина низ периоди на длабоки промени во својата општествена и политичка шминка.

Се разбуди на сред ноќ; уплашеното, вознемирено дишење продолжи да му одекнува во ушите – неговото сопствено или нечие друго?

„Не сум подготвен“, офкаше. „Не сакам да заминам вака, сам, далеку од дома“.

„Не сакам да умрам“, му јачеше неговиот сопствен глас во ушите.

На крај, кога за последен пат удри по жиците таа вечер, а девојчињата во публиката скокаа, пискаа и ракоплескаа, а тапанот сè уште се слушаше, тој сфати дека тоа е тапанот на неговото сопствено срце, расчукан само во неговите уши.

Колку наивни му се чинеа неговите сопствени зборови од пред неколку години, кога во Вашингтон зборуваше дека ја обезбедиле комплетната стабилност и безбедност на Македонија, дека го намалиле стравот на граѓаните од каква било помисла дека политичарите со своите постапки можат да го нарушат внатрешниот мир во земјата.

Не гледаше каде пука, не знаеше дали пред себе има некаква цел, не знаеше дали нешто погодил.

Стоеше исправен во место, вкопан, и покрај тресењето од неговата сопствена рафална стрелба.

Анегдотската Архива е израз на неговото сопствено минато во релација со Студената војна.

Така секој гледач потенцијално излегува со благо различна приказна, базирана како врз неговите сопствени избори, така и врз случајноста. [the clearing] [the clearing], создадено во летото 1994 година, е уметничко дело коешто во рамките на структура на компјутерска игра го истражува јазикот на американските вести во медиумите, 52 okno.mk во врска со темата Босна.

Вудринг му се врати на стрипот нешто подоцна, со Tantalazing Stories, црно-бела серија на (еден вид) детски приказни, поделена меѓу неговите сопствени стрипови и оние на неговиот пријател Марк Мартин. (Во 106 okno.mk еден број, тие ги разменија местата и си ги цртаа карактерите еден на друг.)

Оние и тоа му го расипуваа. Му го одземаа неговото сопствено доживување на Белата Долина и му тежеа со своето присуство, знаеше добро дека требаше да ги одврати и да не се согласи да дојдат со него.

Некоја јанѕа, што виси над земјата, будејќи ги само своите жители, а придушувајќи сѐ друго со неговиот сопствен здив.

Арсо се пробиваше, ги вкрстуваше своите чекори со многуте чекори на другите и чувствуваше и му се чинеше дека тоа се многу чекори на неговите сопствени нозе.

Смарагда е неодвојна како негова сопствена сенка, го демне секое негово движење и го гушка и милува.

Бредшо беше строг, но не и неумолив.

На тоа Косров згрмел: – Доста, велам дека не е штета.

Па што има таму? – рече Петрович и во истовреме го разгледа со единственото око целиот негов виц-мундир, започнувајќи од јаката до ракавите, грбот, фалтите и петлиците, сѐ што веќе му беше многу добро познато, зашто беше производ на неговите сопствени раце.

Еднаш неговиот сопствен син Арак трчаше осум блока до берберницата каде што татко му ги поткаструваше мустаќите, за да му каже дека куќата им е во пламен.

Уште повеќе, трубадурот ја имаа таа способност да ја забележи несреќата на другите околу него – бидејќи ја бранува неговата сопствена смиреност.

Од двата европски модели за нацијата, Третиот свет во најголем број случаи го усвои оној полошиот и тоа со активен благослов на учените луѓе од Запад. (...) Имено, токму во моментот кога на другиот човек му се враќа неговата култура, му се одзема слободата: неговото сопствено име исчезнува во име на неговата заедница; отсега тој е само примерок, безличен претставник на еден посебен вид суштества.

Културите на коишто тој им е „бранител и обновител”, често се негови сопствени изуми или му се прилагодени отстрана на секое признавање”.

Тој е во егзил и дома, бидејќи неговата докторска дисертација за педагогијата и развојот на детето, одбранета на Сорбона, е забранета во неговата сопствена држава!

Тие апсурди на понижениот ум им се заеднички и на едниот и на другиот лик.

Прво што почувствува беше олеснување, но додека го набљудуваше цврстото витко тело како се движи пред него, со црвениот појас затегнат токму онолку колку што е потребно за да се нагласи заобленоста на колковите, почна да го притиска чувство за неговата сопствена инфериорност.

Освен ако не страда, како можеш да бидеш сигурен дека ѝ се потчинува на твојата волја, а не на неговата сопствена ?

Никаков, освен еден кус поглед и една единствена двосмислена забелешка: освен тоа не постоеше ништо друго, туку само неговите сопствени тајни надежи засновани на еден сон.

Ги знаеше, или барем можеше да ги претпостави, сите докази што го потврдуваа неговото сопствено не-постоење; но тие беа бесмислени, беа само игра на зборови.

Кралот бил восхитен од умешноста со која неговата сопствена тема била отсвирена на импровизиран начин, и, веројатно со цел да види каде се границите на таа умешност, изразил желба да чуе фуга во шест гласа.

Покрај тоа, укинат е исклучокот да се оствари право на паричен надоместок при давање отказ од страна на самиот работник, ако тоа се должи на негови сопствени здравствени причини или здравствени причини на членовите на неговото потесно семејство.

Него самиот. Од неговите сопствени постапки. И неопходноста од нивното озаконување.

Затоа на злонамерниот Прокопиев за неговото искривено гледиште, само ќе му го цитираме Тостој: „Човековата злоба секогаш поаѓа од неговата сопствена немоќ“.

За „On the road“ прв пат слушнав од Јанош, кога приквечерта, во август `72, терајќи ги велосипедите кон Велс, скршнавме од автопатот по едно суво поле до некоја пуста колиба со полуразурнат покрив (можеби бивша штала, од која кравите одамна избегале).

Му дозволува, замисли си, тој господин Иван Степанович на татко ти што да прави и тоа во неговата сопствена куќа.

Сè што се покажа дека го знае и на кое даде потврден одговор беше неговото сопствено име.

„Ви благодарам на љубезноста!“, вели татко ти и чепка со ноктот пред себе.

Тој му напиша писмо на производителот со молба да му направат еден грамофон по негови сопствени нацрти, и кој тој го нарече „Грамофон Омега”.

Овој модел беше значително пософистициран од претходните.

Имаше чувство дека се слева со бескрајот, дека и неговото сопствено тело е бескрај.

Звучните извори се наоѓат во мноштвото точки во просторот во однос на публиката, така што искуството на секој слушател е негово сопствено искуство.

Овде, без сомневање, ако треба да се расплеткаат сложените односи во кои беа заплеткани Duchamp и неговото семејство, клучниот настан од биографијата не би била, како што произволно тврдат многумина од неговите биографи, неговата вљубеност во сестрата Suzanne, туку тоа што токму во моментот кога ја започнуваше каријерата, кога и самиот беше на пат да стане сликар, го оневозможија неговите сопствени браќа, кои беа, ако смеам да ја направам таа грда игра со зборови, негови апрови (SES PAIRS); тие свечено дојдоа како гласници, со црни одела и вратоврски и му ставија на знаење дека треба да ја повлече својата слика Акт што се симнува по скали.