Уште на тргањето, на скопската станица, дознав дека во Париз живее Кире, наш карикатурист, а знаве каде тој може да биде, познавајќи го неговиот немирен дух.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Татко ми почина; и неговиот немирен дух, спонтано и моќно навлегуваше во моите раскази за детството, за љубовта, за тагата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Неговиот немирен дух и лузните од транзицијата во која успеваа само татините синови кај него будеа доза на гадење и анимозитет. ***
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)