ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Возбудата, и од помал удар, јасно ќе се забележеше во подзгаснатиот сјај на неговите очи, при треперењето на неговите долги ковчести раце, исшарани од разгранетите модри дамари.

Но неговата долга брада и големи мустаќи обесени надолу го правеа многу постар отколку што беше.

Уште ако ја дадеме неговата јако развиена телесна градба ќе ни биде јасно зошто толку голема беше неговата фигура во очите на тие што имаа работа со него.

Така беше и оваа сабота. Уште од скалите ги препознаваше неговите долги чекори и пред да заѕвони му ја отвораше вратата.

Го следевме долго дедо Симон на неговите долги и замрсени прошетки по чаршијата, кога со себе ги носеше своите географски карти свиткани во дебела ролна.

Знаеше, отпорот на гаменот ќе е страшен; сеќавајќи се на неговите долги раце со тешки шепи, беше сета со Ивана, со неговите бистри, жолти очи покриени со сенка на густи кадри врз челото.

Не за друго, туку дека таков редок примерок не прошетал пред нив, а тие треба да полагаат на него и на неговите долги, тенки и дебели кои, ако не куртулат, нема да бидат ни за кукурек.

Типките на пијаното се лепат за неговите долги прсти на неостварен хирург и нивното отежнато довикување ме воведува во Центарот.

Неговото долго траење зборуваше дека изгорела или колибата или плевната на дедо Иван? Што е вистина, ќе дознае ли?

Пајо, каде си?

Случајно или заради украс, на неговата долга брада лежеше закачено со штипка живо ракче.

Сега тој, не сфаќајќи што се случува лежеше врзан со неговиот долг камшик од кожа.

Го набљудуваше и таткото на неговата сакана, неговиот долг, маркантен нос, неговата нежна руса коса, негуваните долги руси вешто-подвиткани мустаќи и неговите убави, големи, силни раце со кои вешто и брзо го заврши писмото ставајќи точка на крајот со едно театрално движење.

Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.

Првото, што го побара кога се исправи, беше пак онаа негова долга француска пушка и тој сега целата вечер ја чистеше неа на виделината од фенерчето, што реши вечерва да го запали.

Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.

И потоа, се разбира, моите мисли се пренесоа на вашиот текст од Татковите книги, во кој пишувате за престојот на вашиот татко во Истанбул додека бил студент и за неговите долги прошетки крај кејовите на двата брега, азискиот и европскиот, во потрага по конечниот за да фрли сидро.

Сеќавав како стапалата ми пропаѓаат во меката влажна трева и како неговите долги суви прсти ми го стегаат вратот и како наеднаш нозете ми се ослободуваат од земјата иако и понатаму продолжуваа да го сечат воздухот (моите проклети нозе како да си играа ножички во рацете на многу умешен бербер) а проклетиот воздух сè потешко втасуваше до градите.

Господи, колкупати ги имам протрчано Слатински ливади кренат во раката на тоа чудовиште од човек.

Трска, со тие негови долги нозе, за миг се најде крај Окомен и, како да гасне догорче од цигара, со петицата му ги здроби очилата поднати недалеку од него.

Тој срипа и ја удри по лицето со тие негови долги прсти.

Со надеж погледнав во неговите долги раце, а тој, иако не гледаше во мене, ме разбра.

Не знам дали е ова крајот на неговата долга приказна или е само произволно продолжување што се обидува да го допише читателот?